چو حق را صدهزاران سال جاوید

پرستیدم میان خوف و امید

زهی هیبت که گر یک ذرّه خورشید

نیابد گم شود در سایه جاوید

سخن انجام شد، آغازِ توحید

کنم از حمد و از تمجید و تخمید

ز مرغان چون سلیمان قصه بشنید

بتندید و ببالید و بجوشید

بساط خدمت سلطان ببوسید

ز سر تا پای خود جوشن بپوشید

سلیمان چون ز بلبل قصه بشنید

بسی اندر فراق گل بنالید

ترا چون بر سر کوهست خورشید

چه میداری بروز رفته امید

زهی هیبت که گر یک ذره خورشید

بیابد گم شود در سایه جاوید

تویی بی سایه و پیش تو خورشید

چو طفلی می مزد انگشتت اومید

چگونه وصل او داری تو امید

چگونه بر توانی شد بخورشید

همه باقی به یک چیزند جاوید

ز یک یک ذره می شو تا به خورشید

مشو ای عاصی بیچاره نومید

که چون پیدا شود اشراق خورشید

همه بنمایدت روشن چو خورشید

چنانکه آن جمله می‌بینی تو جاوید

ز جهل خود چنان پنداشت جاوید

که بی این شمع نتوان دید خورشید

تو خود سایه برین مفکن که خورشید

برای تو کند چون سایه جاوید

همی هر دم زدن در بیم و امید

بحق سرمایهٔ ملکیست جاوید

تهی دستم ز زاد راه جاوید

به فضل تو دلی دارم پر امید

مراتب کان در ارواحست جاوید

چو صد شمعست پیش قرص خورشید

چو تو کم میتوانی گشت جاوید

در آن نوری که عکس اوست خورشید

برون آمد ز پرده همچو خورشید

دل و دین را منّور کرد جاوید