خدا از آفرینش آفریدش

ز پاکان و گزینان برگزیدش

شنیدم که‌ادهم‌ ِ توسن کشیدش

چو عنقا کرد از این‌جا ناپدیدش

نیامد فرصتی با او پدید‌ش

که در بند توقف بد کلید‌ش

چو شه گنجی که پنهان بود دیدش

همان با قفل هر گنجی کلیدش

چون دربسته است درج ناپدیدش

به یک بوسه توان کرد کلیدش

شکر دارد لبش هرگز نمیری

اگر یک ذره بتوانی چشیدش

ندید از خود سر یک موی بر جای

[...]

بتازید اسپ چون درویش دیدش

رسن در گردن از پی می‌دویدش

پیمبر بستد و گندم خریدش

برآورد و بدوش اندر کشیدش

یکی کناس دیگر چون بدیدش

نجاست پیش‌ِ بینی آوریدش

کژی مخلب و چنگل بدیدش

بدان تا چینه برچیند نچیدش

چو هفده موی شد در دین سپیدش

دو عالم سر بسر اندر امیدش

چودایه گفت این و گل شنیدش

چو بادی آتشی در سر دویدش

بزودی مرد بر بالا کشیدش

که تا فرّخ جگر گه بر دریدش

بحکم شرع میباید بریدش

که تا پیدا نماید دید دیدش

هزاران جان کنم قربان دیدش

بخاصه در سرگفت و شنیدش

بخواند و کرد خوداندر دمیدش

جوابی داد بیشک بایزیدش

حقیقت روز اول چون بدیدش

زمانی نزد او خوش آرمیدش

همه او بود غیری را ندیدش

از آن حالت زمانی آرمیدش

چو آدم در سوی جنّت رسیدش

نمود عین جنّت باز دیدش

نموددوست شد تا دوست دیدش

یقین با اوست مر گفت و شنیدش

چنان در قفل سیمین شد کلیدش

که شد تا پرهٔ دل ناپدیدش