به گوش دل تو بشنو هرچه گویم

کزین گفتن همه نام تو جویم

بدان طاقت که من دارم بگویم

وزان الفاظ بی معنی بشویم

نیابم دولتی هر چند پویم

ازان بهتر که خشنودیش جویم

نه آنَم من که یار و شوی جویم؛

کجا من نه سِزایِ یار و شویم.

ندانم زاری خود با که گویم

ندانم چارهٔ خویش از که جویم

همه کامی ز خشنودیت جویم

به فرمان تو گویم هر چه گویم

اگر دانی که من می راست گویم

ازین گفتن همی سود تو جویم

هر آن گه کاین سخن با وی بگویم

به رسوایی بریزد آب رویم

هر آن کامی که تو خواهی بجویم

به کردار و به گنج و آبرویم

سپید آنگه شود از ننگ رویم

که رویم را به خون وی بشویم

به آب تیغ گوهر را بشویم

کنم مردی به کردار و نگویم

که بر رامین ازین پس بد نجویم

دل از آزار و کردارش بشویم

خبر دارد تو گویی ماه‌رویم

که من چونین به داغ مهر اویم

نجویم نیز مهر تو نجویم

که من نه آهنم نه سنگ و رویم

من این مُست گران را با که گویم

من این بیداد را داد از که جویم

همان بهتر که بیهوده نپویم

به شب خورشید تابان را نجویم

به جای زلف تو گر مشک بویم

نماید مشک سارا خاک کویم

مرا تا گل بود سوسن نبویم

همین تا مه بود اختر نجویم

تو خود داری خبر یا من بگویم

که از رامین چه رنج آمد به رویم

روم از هر گناهی تن بشویم

وز ایزد خویشتن را چاره جویم