دریغ آن خواندن از تشویش افسون

دریغ آن تاختن از خانه بیرون

بدین سان وه دُرّ آن غواص بی چون

از آن بحر عمیق آورد بیرون

یکی باز است و پروازش دگرگون

شکار او دل آغشته در خون

منجر چون تافت مهر ازکاخ‌گردون

گهر انگیخت این بحر صدف‌گون

ز شنگرف شفق زنگارگون چرخ

چو زنگاری لباسی غرقه در خون

کنار آسمان از سرخی او

[...]

تو خون را آب سازی آب را خون

بود حکمت برون از چند و از چون

همه گل پیرهن افتاده در خون

نموده رشک گلشن روی هامون

بناگه منقذبن مره دون

عمودش کوفت برفرق همایون

دلم از هجر تو شد دجله خون

بشد آن دجله هم از دیده بیرون

قد رعنای فایز چون الف بود

بشد از هجر رویت همچنان نون

بود روشن خود این مصباح میمون

از آن فرخ درختی کوست زیتون

مسمی کیست عین ذات بیچون

که از هر اسم و رسمی اوست بیرون

که آرندت مگر زین چاه بیرون

رسی بر ساحلی زین بحر پر خون

دگر آفات بیرونی خود افزون

بود از موج بحرور یک هامون

نگهدارد فلک را بی ز استون

نگهدارد ملک را محو بیچون

دگر غیب‌المصون و غیب مکنون

عبارت دان ز سر ذات بیچون

برفت از خود چو دید آنحسن موزون

شود تا رفته رفته محو و مجنون

بود گر وارداتش از حد افزون

بواحد باشدش دل مست و مفتون

هر آنرا شد مقام اعلی و افزون

نماید بیشتر او حفظ مادون

از آن غافل که بعد از رنج افزون

نصیب از نیل خلقش نیست جز خون

ز شیئیت نتیجه باز در کون

بجزئی شد هویدا لون در لون

به تابوتم چو جا دادید محزون

نهیدم دست از تابوت بیرون