کسی کز راستی جوید فزونی

کند پیروزی او را رهننونی

بدو گفت ای سزاوار فزونی

نگویی تا خود از دی باز چونی

که تو جانی مرا وز جان فزونی

که جانم را به شادی رهننونی

دو زلفش خوانده نقش هر گسونی

گرفته تاب هر جیمی و نونی

هنی خواندم فسونی بر فسونی

همی شستم ز دل خونی به خونی

چه باید مهر با چندین زبونی

ترا کمی و دشمن را فزونی

نه جستی گرگ بر میشی فزونی

نه کردی میش گرگی را زبونی

من دل سوته را لایق ندونی

که در دیوان عشاقت بخونی

هزارون بارم از خونی ببو کم

ز تو زیرا که بحر بیکرونی

به اندک عمر شد دریا درونی

به هر فنی که گفتی ذو فنونی

شهنشه باز پرسیدش که چونی

که بادت نو به نو عیشی فزونی

به صد فن گر نمایی ذوفنونی

نشاید برد از این ابلق حرونی

صف پنجم گنهکاران خونی

که کس کس را نپرسیدی که چونی

به صبرم کرد باید رهنمونی

زنی شد با زنان کردن زبونی

تحمل را بخود کن رهنمونی

نه چندانی که بار آرد زبونی

نگر تا ای دل بیچاره چونی

چگونه می‌روی سر در نگونی

چگونه می‌کشی صد بحر آتش

چو اندر نفس خود یک قطره خونی

زمانی در تماشای خیالی

[...]

ازان مغزی که دایم در درونی

صفات خود در آنجا رهنمونی

عجب مرغی نمی‌دانم که چونی

که از اثبات و نفی ما برونی

مسیحش گفت تو دنیای دونی

منم گفتا چنین باری تو چونی

اگر تو هیچکس دانی که چونی

بهم بِسرشته مشتی خاک و خونی

یکی پرسید از مجنون که چونی

که بس بیچارهٔ و بس زبونی