به گِردَش زنده‌پیلانِ سُتوده.

به پَرخاش و دلیری، آزموده.

به بُرنایی همان حال آزموده؛

همان خاموشی او را نیز بوده.

چراغ گوهر و خورشید دوده

هم از پاکی هم از خوبی ستوده

یکی خوبیش را سد برفزوده

نه کس دیده چو او نه خود شنوده

گهی اندوه و گه شادی ننوده

گهی بدخواه و گاهی دوست بوده

شه بی دل به باغ اندر غنوده

نگارش روی مه پیکر شخوده

هوا مانند تیغی شد زدوده

زمین چون زعفرانی گشت سوده

به مشک آلوده فندق گل شخوده

ز خون آلوده نرگس دُر نموده

ز گل بود اندرو صد جای توده

دمان بویش چو بوی مشک سوده

همه پر مایه باشند و ستوده

چو زر پالوده چون یاقوت سوده

تو گنجی سر به مُهری نا‌بسوده

بد و نیک جهان نا‌آزموده

صبا گرد از جبین‌ِ جان زدوده

ستاره صبح را دندان نموده

منم جو کشته و گندم دروده

ترا جو داده و گندم نموده

ز صنعش آدم از گِل رخ نموده

زوَی هر لحظه صد پاسخ شنوده

همه عالم ببیند بند بوده

کند آن بند بوده جمله سوده

به سحر تنگ چشمی جان فزوده

جهان در چشمشان مویی نموده

شکر پاشی رگ عودی گشوده

ز موسیقار داودی نموده

دلش در غم پریشانی فزوده

ز کار خود پشیمانی نموده

ز نرگسدان چشمم گل دروده

مژه چون نایژه بر در نموده

کمال صنع تو آدم نموده

ابا او گفتهٔ و از خود شنوده