توئی صاحب قران عین هستی

که بت با بتکده در هم شکستی

پدر گفتش زهی شهوت پرستی

که از شهوت پرستی مست مستی

مگر آن مور می‌زد پا و دستی

ز عجزش در علی آمد شکستی

خطاب آید که ای در عین مستی

بیا در ما گریز از جمله رستی

کنون تو ای پسر چیزی که جستی

همه در تست و تو در کار سستی

بمردی رَو دران دینی که هستی

که نامردیست در دین بت پرستی

در آب افکند خویش آتش پرستی

که تا در دین او ناید شکستی

زدی شه در عصای زال دستی

وزان چاه بلا آسان برستی

نه ازگنج آگهی اینجا که هستی

نه آگه تا که آنجا می‌فرستی

مگر هشتاد سال آتش پرستی

گرفته بود پیشه جَور و مستی

بگفت این و در آتش برد دستی

که در موئیش نامد زان شکستی

چو بی کشتی تو در دریا نشستی

بگوید با تو دریا آنچه هستی

تو خود در پیشِ چشم خود نشستی

ز پیش چشم خود برخیز و رستی

در آن آبِ حیوان را که جُستی

اگرچه این زمان زو دست شُستی

وگر بکشی مرا در تن درستی

نجاتی باشدم از دستِ هستی

شبانروزی دلی پر خون چو مستی

همه بر درگه سلطان نشستی

بیار انبان چو سر محکم ببستی

به پیش اسبِ من نِه باز رستی

ترا صد گنج حق داده زهستی

تو با شیطان بهم خورده زمستی

اگر تو این چنین مُردی برستی

وگرنه تا قیامت پای بستی

مرا در جملهٔ اقلیمِ هستی

همین نقدست و دیگر تنگدستی