درآمد دوش ترک نیم مستم

به ترکی برد دین و دل ز دستم

دلم برخاست دینم رفت از دست

کنون من بی دل و بی دین نشستم

چو آتش شیشه‌ای می پیشم آورد

[...]

مرا قلاش می‌خوانند، هستم

من از دردی کشان نیم مستم

نمی‌گویم ز مستی توبه کردم

هر آن توبه کزان کردم، شکستم

ملامت آن زمان بر خود گرفتم

[...]

که لو کشف الغطا دادست دستم

خدا را تا نبینم کی پرستم

که تا چون داد دست اینجا نشستم

شبانروزی خدا را می‌پرستم

خطیبش گفت چون تکبیر بستم

دهی مِلکست جائی دور دستم

ز هول و بیم او از جای جستم

بگفتم آنچه کردم تا برستم

چنین گفت او که دست از جان بشستم

هلاک خویش شد حالی درستم

ولی من کز دل و جان حق پرستم

بر آتش در نگر این لحظه دستم

اگر دستم دهد آن آب رَستم

وگر نه همچنین بادی بدستم

که این طوفان اگر گردد درستم

هلاک خویشتن باید نخستم

که امروزی درین جائی نشستم

درین یکپاره گورستان که هستم

چو شد انجامِ اُستاد این درستم

من از شاگردی خود دست شستم

اگر آئی بدستم باز رستم

وگرنه می‌روم هر جا که هستم

بسی بت بود گوناگون شکستم

کنون در پیش شعرم بت پرستم

کنون در گوشهٔ حیران نشستم

ستون کردم بزیر روی دستم

نخواهی رستگار آمد ز دستم

که بسیاری کمین تو نشستم

گر آن دانا نبودی پای بستم

چو مومی بود آن نادان بدستم

بدل سختم ولی در کار سستم

بسی رفتم بر آن گام نخستم

چو بگشادند چشمم شد درستم

که چندین رفته بر گام نخستم

که تا هر کار کان آید ز دستم

بدان رغبت نمایم تا که هستم