به خاور بین عروس خاوری را

به رخ مانند گلبرگ تری را

به جان گشتم گرو فرمانبری را

نهادم رسم نو سحرآوری را

به حکم آنکه امت پروری را

شبان لایق بود پیغمبری را

کند در دل چنان جا دلبری را

که گنجایی نماند دیگری را

فلک تا نفکند از تن سری را

به شاهی بر ندارد دیگری را

چو خسرو دید آن روی پری را

قران افتاد ماه و مشتری را

چنان پی برده ام افسونگری را

که آدم در خط فرمان پری را

نه از سر بازکردن سروری را

گزیدن رند بی پا و سری را

بجا آورد حق مادری را

نمود از جوهرش بیجوهری را

ز خود بهتر شناسم هر خری را

مبادا بخت بد نیک اختری را

چنان آگه فسون ساحری را

که گوساله شمردی سامری را

ز کف بگذاشت موی آن پری را

وداعی داد جنگ سرسری را

به هر جایی که یابی آن پری را

نشان جم نما انگشتری را

گرفته یافت کیوان مشتری را

که در نگرفت افسونش پری را

کمان آزار چون دادی پری را

وبال از قوس نبود مشتری را

کشد چون صورت حور و پری را

درآرد جان به تن صورتگری را

نمودی شرط، مسکین پروری را

رسانیدی به شاهی، لشکری را

ز دریای لطافت گوهری را

ز برج ماه روئی اختری را

به دانش کار بست افسون گری را

رهاند از قید شیشه آن پری را

نشد و اصل مقام و منظری را

که نارد در نظر عالی تری را