نخستین قطره باران سفر کرد

و از آن پس قعر دریا پر گهر کرد

چو برگ تود از موضع سفر کرد

ز دیبا و ز اطلس سر به‌در کرد

بسی بازار گلرخ تیزتر کرد

جهان عشق پر شور و شکر کرد

گهی با سیم کار او چو زر کرد

گهی با دوست دست اندر کمر کرد

زبان از فکر خاموشی بدر کرد

دهان رادر سخن دُرج گهر کرد

بهر درویش درمانی دگر کرد

بهر رنجیش گنجی پرگهر کرد

چنانش پای بند یک شکر کرد

که چون باید دل از دستش بدر کرد

چو بشنید این سخن گلرخ نظر کرد

دل خود زان نظر زیر و زبر کرد

جهان افروز چون در وی نظر کرد

جهان بر چشم خود زیر و زبر کرد

سر از گهوارهٔ گردون بدر کرد

بخندید و جهانی پر شکر کرد

چوباد از رهگذر حالی گذر کرد

برشه رفت و زان حالش خبر کرد

بدریا رفت و در دریا سفر کرد

وزانجا نیز بر صحرا گذر کرد

ز بیدادی آن شاهش خبر کرد

شه از خشمش جهانی را حشر کرد

بزرگان را بخلعت نامور کرد

همه کار سپاهان معتبر کرد

زهر در پایگاهش بیشتر کرد

همه کارش بزر چون آب زرکرد

چو قیصر زاد از دریا گذر کرد

بسی شکر و سپاس دادگر کرد

ز هر دستی بهردستی گذر کرد

بهر دستی که شد خونی دگر کرد

هم اندر روز آهنگ سفر کرد

یکایک لشکر خود را خبر کرد

کسی ناگاه گلرخ را خبر کرد

که جانان تو جان بادادگر کرد

محبت چون که بر آدم اثر کرد

بکلی خویش را از خود بدر کرد