جهانی ناز دارم، صد جهان شرم

دری در خشم دارم، صد در آزرم

در آن حلواپزی کرد آتشی نرم

که حلوا را بسوزد آتش گرم

بساطت را به رخ چندان کنم نرم

که اقبالم دهد منشور آزرم

هوای باغ چندانی بود گرم

که سبزی را سپیدی دارد آزرم

بدو گفتا نداری ازخدا شرم

برادر را چنین می‌داری آزرم

تو زین یک ذره طاعت گشتهٔ گرم

بر حق می‌بری و نیستت شرم

تو خود را روزِ بازاری چنین گرم

زیان خواهی؟ نداری از خدا شرم؟

بملک اندر نبودی پشتشان گرم

مگر بر پشتی آن پارهٔ چرم

مگر یحیی معاذ آن مردِ محرم

براهی بر دهی بگذشت خرّم

اگر گرمیم بیند دوزخ، از شرم

فتد در سردسیری با دلی گرم

چو تابستان شود زین چشم بی شرم

هوای هرمزت در دل شود گرم

زمانی دم زن از گریه مشو گرم

ز یزدان ترس دار آخر ز خود شرم

سخن میگفت تا شب همچنین گرم

که تا شد دایه را دل زان سخن نرم

مرا بی شک چو باشد بستری نرم

دلم در گردد و چشمم شود گرم

چو آدم شد بدان خلعت مکّرم

از آن گنج مروّت گشت خرّم

به تاراج طبیعت حیرت و شرم

کجا بازار رعنائی شود گرم

پریروی از برون آلودهٔ شرم

درون سو شعلهای دوستی گرم

به تب لرزه شده خور زان تب نرم

که آن خورشید را اندام شد گرم

نماند اندر میانه رفق و آزرم

نمی‌دارد کسی از جاهلی شرم

نظر کرد اندر او خورشید و از شرم

بر آمد سرخ و می‌شد دیده‌اش گرم