کسش با او نبودی هم نبردی

که در عالم مسلم شد به مردی

زهر چشمه که یک دم آب خوردی

دگر ره، راه را واپس نبردی

جهان نبود به غیر از رنج و دردی

نباشد آخرش جز آه سردی

گهی گفتی شبا با من چه کردی

مبادا روزیت که روز گردی

بسم پیش کسان این روی زردی

که بی قدرم چو خاک کوی کردی

عتاب، آن به که با من درنوردی

که شکر در دهانم زهر کردی

ز دستش چنگ اگر صد زخمه خوردی

به بالا سر زپشت پا نکردی

مکن دل خوش که بد کردی و مردی

تو پنداری مگر خوردی و بردی

مخور نیرنگ چرخ لاجوردی

که رنگ و بویش آرد روی زردی

درین سی سال تا هستی به مردی

ز خدمت هیچ تقصیری نکردی

همان بهتر که گرد من نگردی

تو در جان باختن هر چه فردی

نبودی پیشه اش جز هرزه گردی

خنک بر خاطر مردم ز سردی

قضا گر آتشی انگیز گردی

دمیدی صد فسون تا تیز کردی

اگر در بحر عرفان غرقه گردی

بنزد عارفان مردانه مردی

چو پروانه به پیش شمع رویش

اگر جانباز باشی اهل دردی

رسی در ملک وصلش گربرآری

[...]

یکی آیینه ایشان را سپردی

که خود دانی که زنگش چون ستردی

به یاد روی خسرو جام خوردی

ولی فرهاد را هم نام بردی

چه افسونهای شیرین کار بردی

که از حلوای شیرینم نخوردی

که الحق چون تو اندر عشق فردی

ندیده تا جهان دیده‌ست مردی

به عشقم ده سر آتش نوردی

مگر آیم برون از ننگ مردی

چو مکث آبخوردن اسب کردی

سوار از غصه خون خویش خوردی