ترا جام فنا باید بخوردن

به صورت از همه اشیا بمردن

ابی کشتی ندانی راه کردن

غم بیهوده اینجاگاه خوردن

ببازی نیست راه عشق کردن

کسی باید که داند راه بردن

ز من بشنو حدیث بخل خواجه

که نتوان خوبتر زین وصف کردن

اگر روزی مصافی آیدش پیش

نهد حالی به زخم تیغ گردن

نیندازد به دشمن تیر از بخل

[...]

نشاید از تو چندین جور کردن

نشاید خون مظلومان به گردن

مرا بهر تو باید زندگانی

وگر نی سهل دارم جان سپردن

از آن روزی که نام تو شنیدم

[...]

نخواهم هرگز از می توبه کردن

نمی ترسم ز خون رز به گردن

به روی دوستان تا می توان خورد

نخواهم اندُهِ بی هوده خوردن

اگر صد سال خواهم در جهان بود

[...]

بس آن به کادمی در جان سپردن

بقای خضر یابد بعد مردن

نشاید نیشکر با پیل خوردن

نه در تگ با صبا تعجیل کردن

که تا جان در تن است و سر به گردن

نخواهیم از درت سر دور کردن

باستقبال مرگ از تیغ خوردن

همی شد پای کوبان سر ز گردن

«چرا چیزیم باید جمع کردن

که خواهد دیگری آن چیز خَوردن»

بباید چند روزی گشت کردن

ز جام لاله گونی باده خوردن

گرش بایستی آخور بهر خوردن

گرفتش شغل او گردون به گردن

به یکدم زیر خنجر جان سپردن

به است از گرسنه یا تشنه مردن

بود پای از برای ره سپردن

نباید دیده را چون پا شمردن

کشیدن نقش شاه و غصه خوردن

به جادویی ورا از راه بردن

و زان پس غصه ها بر غصه خوردن

به هر ساعت ز غم صد بار مردن

رها کرد انده و تیمار خوردن

به می خوردن نشست و صید کردن

رها کردند صید و باده خوردن

سوی بانو شدند و صید کردن

کسی کو پایه نتواند سپردن

ازین بام اوفتد آخر به گردن