چو در میدان شوی با هم نبردان

گریزی چون زنان از پیش مردان

چنین نازک مباش ای شیر مردان

چنین از ما عنان را برمگردان

بیا گو گر منت باید چو مردان

به پای خود کسی رنجه مگردان

غمی دارم هلاک شیرمردان

بر این غم چون نشاطم چیر گردان

که‌ای تو بزرگ امید مردان

مرا از خود بزرگ امید گردان

قدم چون خضر نه در راه مردان

که گردت در نیابد چرخ گردان

زنی بودی که دور چرخ گردان

شمردیش از شمار شیرمردان

کسی را بر سر ما شاه گردان

وگرنه پادشاهی کن چو مردان

تو شهوة می براندازی ز مردان

دلم را سر این معلوم گردان

اگر مردی محاسن همچو مردان

طهارت جای را جاروب گردان

بدو درویش گفت ای مرد مردان

چراگوئی، مرا آگاه گردان

غلط مشنو یقین میدان چو مردان

که شه را هست دایم جامه گردان

که داند تا درین اندوه مردان

چگونه زار در خونند گردان

فلک را در صفش مشمر ز مردان

زنی پیرست چرخی کرده گردان

ولیکن گر توانی همچو مردان

ز جامه درگذر جان را بگردان

اگر دل را بگردانی چو مردان

شود خورشید عشقت چرخ گردان

اگر تو همّتی داری چو مردان

بهمّت خویشتن را مرد گردان

ز دیری گه ترا ای چرخ گردان

روانست آسیا برخون مردان

برافشان هرچه داری همچو مردان

چه سازی چون زنان با چرخ گردان

چه وزن آرد در این ره خون مردان

که اینجا آسیا از خونست گردان