به جای عود خام و مشک سارا

گرفته چوب بید و ریگ صحرا

و گر تنگ آید از مشکوی خضرا

چو خضر آهنگ سازد سوی صحرا

ز حد بیستون تا طاق گرا

جنیبتها روان با طوق و هرا

چو بیرون رفت از آن میدان خضرا

رکاب افشاند از صحرا به صحرا

بدو گفتم ز درویشیِ زهرا

مرا جان و جگر شد خون و خارا

پسند خویش کن این گفت و گو را

قبولم کن فزون ده رغبتم را

تو گفتی ذرّه ذرّه خاک صحرا

نهفت از سبزه زیر گرد خضرا

رموز مرغ و مور و وحش صحرا

چه چیز است کان سلیمان داند او را

به تنهائی علی بردارد آن را

کند اسرار پنهان آشکارا

توئی مرانبیاء و اولیاء را

تو هستی ابتدا و انتها را

ز کفّ خود برآرم آدمی را

ز کاف ونون فلک را و زمین را

جمال ماست خوش بنگر تو ما را

که من پیدا بکردستم نکو را

چو قرص خور سوی برج حمل را

روانه کرد حیّ لَمْ یَزَلْ را

دمادم آنچنان عطّار رخ را

نماید در عیان عشق او را

چو شد آن گنج پنهان آشکارا

ازو پر شد همه دریا و صحرا

مرصع پرده‌ها چون چرخ خضرا

نشسته در درون خورشید عذرا

شب از مطرب که دل خوش باد وی را

شنیدم نالهٔ جانسوز نى را

چنان در سوز من سازش اثر کرد

که بى‌رقّت ندیدم هیچ شی را

حریفى بد مرا ساقى که در شب

[...]

بدان تا هرکسی نشناسد او را

زمانی وامق آمد گاه عذرا

چو مجنون روز و شب در کوه و صحرا

نبوده فرش خوابش غیر خارا

بر آمد پرسرام از کوه صحرا

به قصد قتل شان گفت آشکارا