پس آنگه رنج خویش از شهر برداشت

برفت و شهر بی‌آشوب بگذاشت

دل از شاهی و شهر خویش برداشت

بیابان بر گزید و کاخ بگذاشت

بگفت این و چراغ از خانه برداشت

به چاره دایه را با شوی بگذاشت

سبک دایه برفت و تیر برداشت

ز شادی تیره شب را روز پنداشت

هزاران پردگی را پرده برداشت

ببرد و در میان راه بگذاشت

به ره برف را گلبرگ پنداشت

به رامین در رسید او را فروداشت

سراسر گنجهای شاه برداشت

وزان یک رشته اندر گنج نگذاشت

کدامین دیو طبعم را بر این داشت‌‌

که از باغ ارم بگذشت و بگذاشت

سه جا بوسید و مُهر نامه برداشت

وز او یک حرف را ناخوانده نگذاشت

پذیرنده چگونه رخت برداشت

زمین کشته را ندروده بگذاشت

زاندک عمر بسیاری خرد داشت

ز عمر خویش کاری نیک برداشت

رها کردش بدام و پای برداشت

چو دانه در زمین بر جای بگذاشت

پری گر ماه را از باغ برداشت

چرا عفریت را بر جای نگذاشت

همه پیرایه و زرّینه برداشت

دو گوهر زان همه در گوش بگذاشت

بوقت صبح ازانجا راه برداشت

دو روز و شب چهل فرسنگ بگذاشت

پس، از چین همچو بادی راه برداشت

دو ماهه راه، در یک ماه بگذاشت

ز ترمد خیمه و بنگاه برداشت

سپه را برنشاند و راه بگذاشت

بت خود اول اینجا دوست میداشت

به آخر از میانه باز برداشت

بجز خود میندید و خویش حق داشت

بیک ره پرده را از پیش برداشت

شکیبا بود تا هشیاریی داشت

کفایت را عنان از دست نگذاشت