بر آن کرسی نشست آن تازه برنا

ستاد آنجایگه آن پیر برپا

یکی کهنه حصیر از برگِ خرما

یکی مسواک و نعلینی مطرّا

چنان گردی روان بر روی دریا

که مرد تیز تگ بر روی صحرا

بآخر چون میان هفت دریا

بکام دل رسیدند آن دو شیدا

چو خالی کرد حالی هفت صحرا

بیاشامد بیک دم هفت دریا

تحیّر را نهایت نیست پیدا

که یابد باز یک سوزن ز دریا

نمی‌گردد دمی خالی ز غوغا

نمی‌بندد کمر در خدمت ما

عذاب ما هم اینجا ده که اینجا

نه دی باشد نه امروز و نه فردا

برآمد موجی از دریا به صحرا

صدف بگسست و گوهر شد بدریا

به مستی ژاژ خاییدم من اینجا

نگویم من دگر هرگز چنین‌ها

به خادم داد یکتا نان و حلوا

برون حلوا درونش پر ز بادا

نشانند بر سر دستت بعمدا

بیندازند چون خاکت به صحرا

الف هیچی ز اول آخرش لا

ز ابجد تا ضظغلا لا و سودا

چو جسمت رفت جان را کن مصفا

برآی ازجان و گم شو در مسما

چو پشت آینه‌ست اجسام اینجا

شود چون روی آیینه مصفا

اگر پیدا شود حوری بدنیا

شوند این خلق بیهش تا بعقبی

چنان کان طفل را غواص دانا

بصد لطفش فرود آرد بدریا

ببین این شکل رنگارنگ زیبا

کز آن ماسوره می‌گردد هویدا

برو برکش خوشی ناخن ز دنیا

دل و جان را منوّر کن به عقبی

تو چون نرگس همه چشمی‌، نه بینا

چو سیسنبر همه گوشی‌، نه شَنْوا