پدر بگشاد راهش در هدایت

به پیش او فرو گفت این حکایت

پدر در پیش او کرد این حکایت

ز افلاطون یونانی روایت

چو جانش بود مشغول اندر آیة

ازو هجده حدیث آمد روایة

ولیکن چون رسد شهوة بغایت

ز شهوة عشق زاید بی‌نهایت

چو جائی تشنگی باشد بغایت

کشد در خویشتن آبی نهایت

ترا حجّت درین کُنه ولایت

تمامست ای پسر این یک حکایت

ولی اوّل نبی را در هدایت

نماید آفتابی در عنایت

چو دریابد وجود بی‌نهایت

دو عالم را عدم ماند ولایت

خموشش یافتم دایم بغایت

فرو رفته به بحری بی‌نهایت

حکیم ترمذی کرد این حکایت

ز حال آدم و حوا روایت

همه تن گر شود چون مار پایت

گریزی نیست ممکن هیچ جایت

چنان می‌زد کسی حدّش بغایت

که خون می‌ریخت بی‌حدّ و نهایت

دران ساعت که دیدم جان فزایت

نبودی تو که من بودم بجایت

چو مَردت می نه‌بینم در هدایت

ز کافر مُردنت ترسم بغایت

چو کار افتادگی نبود بغایت

ترا بس خنده آید زین حکایت

چنین کردند اصحاب ولایت

ز لفظ جعفر صادق روایت

اگر آگه نگشتی زین روایت

ترا دایم تمامست این حکایت

چو نابینا شود چشم هوایت

بحق بینا شود چشم هُدایت

بآغازش تو دادستی نهایت

بانجامش تو کن این را کفایت

از اول کرده بودند این حکایت

که بر ما هست اولی‌تر ولایت