سریر افروز عرش از خوابگاهش

برون آمد دو عالم خاک راهش

جبین آرای شاهان خاک راهش

حریم قدس روز بارگاهش

به من بخشید ای من خاک راهش

هزاران سال مزد اول نگاهش

به دشتی ناگهان افتاد راهش

که از هر گونه گل بود و گیاهش

چو صیاد دگر گیرد ز راهش

گنهکار از چه خوانی بیگناهش

شکر لب یافت اندر نیمه راهش

به سد شیرینی آمد عذر خواهش

هم‌آغوش که شد یارب که امشب

خجالت می‌تراود از نگاهش

ز بوی مشک من مدهوش گشتم

نهادم سر چو اندر خاک راهش

دوانیدند گلگون پیش راهش

ندیدند آشنایی در نگاهش

فلک گلدستهٔ طرف کلاهش

ملک پروانهٔ شمع نگاهش

چو پیش آمد کنون روز سیاهش

دکن خوبست اگر گردد پناهش

چه کوهی، طور کرده قبله گاهش

نوشته آسمان رفعت پناهش

چو شد دامان دریا جلوه گاهش

به سوی شاله مار افتاد راهش

بود سجاده ی دین تختگاهش

طریق شرع باشد شاهراهش

نگیرم چون سر زلف سیاهش؟

که خود پرورده ام از دود آهش

محبت داد ما را سرزمینی

که آب دیده می خواهد گیاهش

مکرر چون فتد بر طشت، راهش

کند لبریز ازصوت دوگاهش

جلای دیده داد از خاک راهش

به طاعت شد بدل یک یک گناهش

پدر صد آفرین داد و سپاهش

که عاجز کرده بخشیدی گناهش

چو آن عاصی که با روی سیاهش

نباشد جز به لطف حق پناهش

تغافل شیوهٔ چشم سیاهش

محبت جوهر تیغ نگاهش

در اثنای سخن نزدیک راهش

به خون کرگس افتاده نگاهش