که بوی شیر آید از دهانم

بنوش این شیر بر یاد لبانم

پس آنگاهی به آن نوعی که دانم

حکایتهای تو با شه رسانم

مرا گر تربیت باشد از آنم

که شعر خویش بر شعری رسانم

سخن از آتش قهرش چه رانم

چو شمع آتش ببارد از زبانم

اگر گردد زبان رگهای جانم

چو شمع از وصف او سوزد زبانم

چو شد سوز غمت راز نهانم

زبان برم گر آید بر زبانم

ز دلتنگی چنین کاینجا به جانم

بمیرم گر دمی دیگر بمانم

چو من از ماتم خود سوخت جانم

چه ماتم زد مرا دیگر ندانم

بسویت می کشد دل هر زمانم

ز جان من چه خواهد دل ندانم

بدان شادم که از دست غم تو

نباشد در جهان یکدم امانم

دلم بردی و رفتی و نگفتی

[...]

ز شوق روی جانان آنچنانم

که سر از پاو پا از سر ندانم

چنان مستغرقم در بحر وحدت

که از کثرت بکلی برکرانم

چو از خود فانی و باقی باویم

[...]

بدرد دل گرفتارم ندانم

که جان بردن ز دست غم توانم

شدم درمانده رنج فراقت

بوصل خود بکن درمان جانم

دمی بنما مرا بی پرده دیدار

[...]

دهد گر عمر مستعجل امانم

شود از جنبش کلک زبانم

پر از مدح تو دیوان‌ها امانم

شود از جنبش کلک زبانم

به گوش آمد صدایی در چنانم

که کرد از هزیمت مرغ جانم

که ای جای تو چشم خون فشانم

بیا کز داغ دوری سوخت جانم

ز بخت خود مدام آزرده جانم

چه بخت است اینکه من دارم ندانم

کنون از بی‌خودیها آنچنانم

که از سد داستان حرفی ندانم

به تابان کوره‌ای در امتحانم

که تا بینی چه فولادیست جانم

نشایم خدمتی را ور توانم

کلاه فخر بر گردون رسانم

اگر شکرانه را جان برفشانم

همانا قدر این نعمت ندانم