اگر من پیر هستم او جوان است

سزای خدمت این آستان است

چه خوش آیند مینا در میان است

که گویا یاسمن با ارغوان است

نبی فرمود و در قرآن عیان است

مسلمانی اگر جوئی همان است

چو قوت روح الطاف شهان است

نداند هرکه، حیوان بی گمان است

نه آن هم بنده‌ای از بندگان است

چرا محروم گاه از آستان است؟

چراغ دین ازو روشن چنان است

که هرکس را ز مال و جان امان است

به بزم یار همدم گرچه جان است

حضور غیر بر عاشق گران است

هلاکم کرد و از هجرم بر آسود

که می گوید اجل نامهربان است

جرس امشب ننالد چون شب دوش

[...]

لب شیرین به کام دیگران است

مرا خون از لب و دندان روان است

مگر لیلی میان کاروان است

که مجنون در قفای ساربان است

نه تنها من در این وادی اسیرم

که بس کشته در این ریگ روان است

سلیمانی تو و باد است ناقه

[...]

چو آن کرمی که در پیله نهان است

زمین و آسمان او همان است

مصیبت نامه کاندوه نهان است

الهی نامه کاسرار عیان است

مقامات طیور ما چنان است

که مرغ عشق را معراج جان است

هر آن چیزی که درعالم عیان است

چو عکسی ز آفتاب آن جهان است

وجودی در همه اعیان، عیان است

ولی از دیدهٔ مردم نهان است

ز وحدت کثرت وهمی عیان است

به کثرت وحدت ذاتی نهان است

هر آن چیزی که در کون و مکان است

نشان هر یک اندر تو عیان است

به نام آنکه بی نام و نشان است

نهان از جمله در جمله عیان است

چو سید هاشم آن دریای مواج

که هر موجیش بحری بی کران است

بدین سامان ز طلعت پرده برداشت

چو خورکش نور افزون از بیان است

که هر یک هر یک از ذرات آن را

[...]

لب لعل تویاقوت روان است

کزواشکم چو یاقوت روان است

نبینم چون دهانت درمیان هیچ

مگر وصف دهانت درمیان است

به شکر خنده دندانت عیان شد

[...]

زبس صحن چمن پُر ارغوان است

تو گویی قتلگاه کشتگان است