مپرس از من که احوالش چسان است

زمینش بدگهر چون آسمان است

بر آن مرغی که پروردی به انجیر

تلاش دانه در صحرا گران است

خطر تاب و توان را امتحان است

عیار ممکنات جسم و جان است

بگفتا گرچه عارف بدزبان است

ولیکن بر شماها میهمان است

« سخن را روی با صاحبدلان است »

نه با هر بیدل بی‌خانمان است

همه دانند خوب، این روضه‌خوان است

که مزد روضه او یک قران است

بگفت، ایدوست، ما را بیم جان است

کجا آسایش آزادگان است

اگر زن نوگل باغ جهان است

چرا چون خار سرتاپا زبان است؟

چمن بی‌هم‌نشین زندان جان است

صفای بوستان از دوستان است