چو ایزد را دهشها بی کران است

پذیرفتن مرو را همچنان است

به کان اندر مرو را زرعیان است

و لیک از دیدهٔ مردم نهان است

و گر ویروست بر من بد‌گمان است

به چشم من چو دینار کسان است

کنون غمگین و آشفته بدان است

که او بی یار زنده در جهان است

مرا خانه ز رویت بوستان است

به دی مه از رخانت گلفشان است

گلش با گلستان سرو روان است

کجا دانی که چونین گلستان است‌؟

بگردان روی دل از فکرت بد

که بد کردن نه کار بخردان است

بدی اندیشه کردن در حق خلق

بدی کار تو در وی نهان است

کسی که نیکی اندیشد به هر کس

[...]

اساس شرع او ختم جهان است

شریعت‌ها بدو منسوخ از آن است

جهان زنده بدین صاحب‌قران است

درین شک نیست کاو جان جهان است

مراد شه که مقصود جهان است

به عینه با برادر هم چنان است

سخن جان است و جان‌دارو‌ی جان است

مگر چون جان عزیز از بهر آن است

گر آن صورت بُد‌‌، این رخشنده‌، جان است

خبر بود آن و این باری عیان است

حساب باج بَرسَم آن چنان است

که او بر چاشنی‌گیری نشان است

اگر نازی کنم مقصودم آن است

که در گرمی شکر خوردن زیان است

قصب بر رخ که گر نوشم نهان است

بناگوشم به خرده در میان است

یکی را گفتم این جان و جهان است

جهان بستد کنون دربند جان است

زبانم خود چنین پرزخم از آن است

که هرچ او می‌دهد زخم زبان است

چه یار آن یار کاو شیرین زبان است

مرا صد بار شیرین‌تر ز جان است

ز شیرین تا شِکر فرقی عیان است

که شیرین جان و شِکر جای جان است

اگر مرغ زبان تسبیح‌خوان است

چه تسبیح آرد آن کاو بی‌زبان است‌؟