زمانی سر فرو برد از سر حال

پس آنگه گفت ای پرسندهٔ قال

که اندوه من و دنیای محتال

نیاید جمع در یک دل بصد سال

خوش آمد عالمت افراختی بال

فرو بردی بدین مردار چنگال

چو شد روز دگر بگذشت این حال

بریخت آن مرغ زرّین را پر وبال

چو ابراهیم این بشنود درحال

چو مرغی میزد از دهشت پَر و بال

بدل گفتا که بنشین و همه سال

بخور خوش تا ازان پس چون شود حال

درونم بود دو گوهر قوی حال

که هر یک داشت وزن بیست مثقال

درآمد از در مسجد یکی زال

ولی همچون الف با قدِّ چون دال

تو بگشاده همه عالم پر و بال

نیابی بوی آن دُر در همه حال

بآخر یافت مشتی مُلک ازان زال

بدادش بدرهٔ و رفت در حال

که تا زان پی پیاز آن زن زال

بنستانی تو چیزی در همه حال

چو پیشی یافت اسب شاه ازان زال

زبان بگشاد وشه را گفت در حال

بدو گفتا ببین هر ماه و هر سال

که همچون اهلِ دوزخ داری احوال

تو شهبازی، گشاده کن پر و بال

بپر زین دامگاه لعب اطفال

براهی چارصد اشتری قوی حال

همه در گرمگاه وزیرِ اثقال

چو از حق باز می‌دارد ترا مال

پس آن بهتر که نبود در همه حال

چو بگشادند همه منقار آمال

بسی بر خاک مالیدند پر و بال

به زهر آلوده کرده تیغ و چنگال

به هیبت بازگسترده پر و بال

چو بازان باز کن یک دم پر و بال

برون پر زین قفس وین دام آمال

زبان حال و رأی کسوت قال

بیاموزد نبی از عقل فعال