که در تازی به میدان عدالت

برآمد بانک کوس استمالت

وطن سازیم در بزم وصالت

دل افروزیم از شمع جمالت

به پیک روی آن شمع رسالت

فرو شد در زمین مهر از خجالت

مباد ای اختر خوبی وبالت

طراز دلبری بادا جمالت

هنرهایی که بود آخر و بالت

سراسر نقص می‌دیدی کمالت

ز هجرم داد عشق از گوشمالت

دهد می اینک از جام وصالت

نشاندم بر سر خوان وصالت

نپوشیدم ز چشم جان جمالت

بدل عمریست می ورزم خیالت

بدین امید تا بینم جمالت

از این بیشم بدرد هجر مپسند

دوائی بخش آخر از وصالت

ز درد صاف دورانش چه پروا

[...]

ز نقل روس بوده این سئوالت

بسی نیکو بباید حسب حالت

گرم بخشی نه کم آید کمالت

وگر سوزی نیفزاید جلالت

نه از دل می رود بیرون خیالت

نه از یادم رود یک دم وصالت

معاذالله رود از یاد فایز

رخ و زلف و لب و دندان و خالت

کنون بشنو که در ضمن مقالت

کنم واقف ز سر اتصالت

از آن تعبیر برکون مثالت

نمایند اهل تحقیق و کمالت

اگر ترک ادب بالا تصالت

زند سر ز اتصال سوء حالت

ز بیرون و درون گویند حالت

رود تا احتمالش بر کمالت

مجسم گردد آنحال و فعالت

که می‌پوشد ز رحمت ذوالجلالت

نمیی تا خود از خلق و خصالت

نباشد درک حال اهل حالت

بخوانند اهل دل آنرا عدالت

که ظل وحدت‌ست آن در اصالت

دگر تمییز در نقص و کمال‌ت

دگر تمییز حد اعتدال‌ت

ز تعریفست اعلی در جلالت

محقق خوانده است او را رسالت