تو ذاتی در صفاتی آشکاره

همه جانها به سوی تو نظاره

ز بار هفده او را آشکاره

رسد هجده هزارش پاره پاره

بدیشان گفت زن چون نیست چاره

مرا باید زنی چون ماه پاره

ز زیر بالش زن آشکاره

برون آمد یکی خونین کتاره

بکُشت آن طفل را در گاهواره

پس آنگه برد آن خونین کتاره

بگفت القصّه آن راز آشکاره

که طفلت کُشتم اندر گاهواره

که تا آن شوم گردد پاره پاره

وزین کارش جهان گیرد کناره

مریدانش دویدند آشکاره

که تا آنجا کنندش پاره پاره

کند دیدار خویشت آشکاره

که تا کارت نباشد جز نظاره

به آخر راز او گشت آشکاره

جهانی خلق شد بر وی نظاره

شهش گفتا مگو آی در نظاره

که گر گویم کنندم پاره پاره

ز اوج عالم بالا ستاره

ز هفتم آسمان کردی نظاره

زبان بگشاد آن گبر آشکاره

که گر شخصم کند شه پاره پاره

پسر بر اسپ شد حالی سواره

به صحرا شد ز مردم بر کناره

سوی بت خانه آمد در نظاره

ستاده دید خلقی بر کناره

مسلمان گشت و کرد از شک کناره

پس آنگه کرد آن زنّار پاره

گر این زنّار کین دم کرد پاره

ببندد دیگری را چیست چاره

درآمد بچهٔ او پاره پاره

بهم پیوست تا گشت آشکاره

بعجز خویش با یک چوب پاره

چه خواهی کرد چندین پشت واره

ولی تا باز ندهد آشکاره

حساب آن پلاس و خشت پاره