ز اسباب تجمل هر چه دارند

همه در معرض عرض اندر آرند

به ناسازی عالم سازگارند

به هر باری که آید بردبارند

ز عشرت مالداران ست دارند

ز تنگی تنگدستان جان سپارند

همه با همدگر همواره یارند

همه تیرافکن و خنجر گذارند

مگو دلها از ایشان بی قرارند

که خوبان را همه کس دوست دارند

ره پاکان چنین باید سپارند

وگرنه زحمت پاکان ندارند

ز شوقت جمله عالم بیقرارند

همه مشتاق دیدار نگارند

همه مست می شوق آنچنانند

که بی تو نه قرار و صبر دارند

ملایک از می دیدار مستند

[...]

به عدلت عالمی امیدوارند

نظر بر شاه راه انتظارند

چنین یاران که اندر روزگارند

بسی آزارها در پرده دارند

چو خسرو گر چو خسرو سد هزارند

چو او ره سر کند دنباله دارند

گلت را عندلیبان سد هزارند

رخت را ناشکیبان بی شمارند

سگان از خوردن او پر برآرند

همان بهتر که در خاکش سپارند

از آن در جنگ شیر کارزارند

که از شیر خدا میراث دارند

رعایا آنچنان سرمایه دارند

که گوهر را بجای دانه کارند

شهان گر ملک خود را واگذارند

بخدمت رو باین درگاه آرند

سزد گر عارفان کز اهل کارند

درین معنی مرا معذور دارند

به مردن عاشقان بی اختیارند

ولی معشوق اینجا جان سپارند

امانت را سوم جا می گذارند

سوم را نیک دانسته سپارند

و یا تعیین وقت خود ندارند

یکایک بر خرابی دل گمارند

چو سربازان به مردی جان سپارند

زمیدان خسته لچمن را بیارند