بدان جلوه به جان خاطر نهادی

به داد حسن خود انصاف دادی

بگفتم دل به عشقش زان نهادی

که خود انصاف دست خویش دادی

من و دامان تو این نامرادی

مرا زین نامرادیهاست شادی

چو داد این مژده بخت کیقبادی

زده کوس سفر با طبل شادی

گهی چون زلف در پایش ف تادی

گهی چون خال بر رخ بوسه دادی

به هر صحرا و کوه و دشت و وادی

شدی مشغول سیر نام رادی

دلاسا داد و گفتش خیر بادی

دمادم میوه در پیشش نهادی

گهی دستی به لاله برگشادی

به داغ ت ازه اش مرهم نهادی

به پرسش گفت سرگردان نهادی

درین صحرا ی غولان چون فتادی؟

هزارن در چمن کرده منادی

که رود آب زد گلبانگ شادی

گر آلایش به جانم حق نهادی

به جیب مریمم کی بار دادی

حکایت مختصر کز وی تو زادی

شناسا شو که خود فرزند بادی

برو از هر کسی سایه فتادی

به تیر سحر کز شستش گشادی

به سر کج ماند تاج کی قبادی

به شادی زد به شهر اندر منادی

دل و جان کرد وقف نامرادی

روان شد کوثر ثانی به وادی

ز لطفم، وعده روز عید دادی

در امید بر رویم گشادی

نه مفسد را دهد پول زیادی

که خیزد قتل و آشوب و فسادی

که داد از پیری و پیزی گشادی

زباد هیضه و حوش جسادی

اگر آن شیشه بر دستم فتادی

همین سدی که بستم می گشادی

همه احباب او در عیش و شادی

دهد جان دشمنش در نامرادی