سخن در عهدش از بس یافت معراج

چو هدهد گشت طوطی صاحب تاج

شدند از گرد رفت از بس به تاراج

زمین داران به مشتی خاک محتاج

گرفته سروش از آزادگان باج

رسانده سرفرازی را به معراج

صبا را سنبلش کی می‌دهد باج

پریشانی ز دل‌ها کرده تاراج

کرم خواهی درم ده بهر محتاج

به منعم گر دهی نامش نهد باج

ز خاک مصطفی نه بر سرم تاج

که بوسد عرش خاک من به معراج

سحر چون ماند بر سر شاه چین تاج

ز بند آسمان شد ماه اخراج

به فرق برت باید دادنش تاج

ترا تا چارده سال است اخراج

ترا از بهر آن کردند اخراج

نه معزولی ز بخت و تخت و سرتاج

تفحص کرده باید در تری راج

که آنجا زن نهد بر سر چو خور تاج

سران را سر به فرق نیزه شد تاج

یلان را تن ز رشق تیر آماج

اگر از عشق حق بر سرنهی تاج

ستانی زین جهان و زانجهان باج

وگر سردر ره عشقش ببازی

سوی بر تارک هر سروری تاج

خدا از عشق کرد آغاز عالم

[...]

نهم گردون سر او را بود تاج

رسانده پایه خود را به معراج

به تمکین عزیز آن پیر نساج

که بر چرخ برین سود از شرف تاج

نه یک تیرش خطا آید به آماج

نه بر خاک افتد اندر وقت قیقاج

کجا تاراج کرد و گشت تاراج؟

کجا تن را به دشمن کرد آماج؟

که میرزا موسی خان میر حاج حجاج

روند از خوی همه افواج افواج

زهندوستان سپه افواج افواج

همه اقلیم دلها کرده تاراج

دل فایز فدای چین زلفش

زهندوستان به ماچین می برد باج

ابوبکر است زان پس صاحب تاج

که نام اوست عبدالله نساج

کند او را مهیا هر چه محتاج

به طی منزلست و قطع منهاج