اگر گویی که حسن از رویِ من خاست

دروغی نیست در روی تو پیداست

بدین رفتار و شکل ای سرو قامت

به هرجا می روی کارِ تو بالاست

عجب سروی که اندر باغِ خوبی

[...]

چمن را تا نسیمت در دماغ است

ز شادی غنچه را دل باغ باغ است

چو گیسو باز کردی رخ مپوشان

که حسن شب به دیدار چراغ است

تو برخور گرچه از خوان جمالت

[...]

دلا بنیاد جان را محکمی نیست

در او جز غم اساس خرّمی نیست

چه پوشم راز دل از تو چو هرگز

میان ما و تو نامحرمی نیست

اگر در روضه رضوان صد ره از حور

[...]

که می‌داند میِ شوق از چه جام است

به جز چشمت که او مست مدام است

شراب ار با تو نو شد دل حلال است

وگرنه این صفت بر وی حرام است

دلا بگذر ز خود کاندر ره عشق

[...]

مرا از دل خبر جز بی دلی نیست

ز جان حاصل به جز بی حاصلی نیست

چو غنچه تنگدل زآنم همه عمر

که باغ دهر جای خوشدلی نیست

به قول بی دلان در مذهب عشق

[...]

چو زلف بی قرارش قصد جان کرد

قرار دل رهین هندوان کرد

بشد نقد دلم صرف و ندیدم

ز سودای تو سودی جز زیان کرد

گر اشکم هرزه رو شد بد مگویش

[...]

خطت را تا به خون ریزی نشان شد

به شوخی غمزه ات صاحبقران شد

دلی کز فتنهٔ زلفت امان یافت

ز دست محنت و غم در امان شد

شبی اشکم به راهت گرم می رفت

[...]

دلم جز با غمت خرّم نباشد

دوای ریش جز مرهم نباشد

اگر شبهای تنهایی رفیقم

غمِ روی تو باشد غم نباشد

تویی مقصودم از جان ورنه بی تو

[...]

شبی کآن ماه با ما خوش برآید

عجب نبود که روز غم سرآید

درآمد از در و شد خانه روشن

دگر با ما از این در می درآید

مرا تشویش اشک ای دیده بر شد

[...]

کسی چون گل دهن پرخنده دارد

که خود را زاین چمن برکنده دارد

هوای بندگی در حضرت دوست

که دارد گفت گفتم بنده دارد

گهی سوزد دلش بر آتش من

[...]

لبت جان‌بخش و دلجو می‌نماید

به چشمم ز آن همه او می‌نماید

ز چشم جان‌فشان نقش خیالت

چو عکس لاله در جو می‌نماید

خطت نقشی‌ست گویا لیک خاموش

[...]

نکردم جز به زلف یار پیوند

که نتوان کرد خود را بی رسن بند

چه شرین کرد طوطی کز سر شوق

لبت را دید و بگذشت از سرقند

سگت را بی وفا گفتم عفاالله

[...]

چه بود افسانهٔ منصور با یار

که کردندش بدینسان زار بردار

کسی کآن چشم خواب آلود بیند

دگر در خواب بیند بخت بیدار

نگردانم ازو روی عبادت

[...]

دلا غم یار ما شد دل به جا دار

که او را یافتم یار وفادار

طریق باده نوشی گرچه جرم است

بنوش و چشم رحمت از خدادار

تو را ای سرو بالا خود که آموخت

[...]

کنایت ها به آب خضر گفته

دهانش پیش لب امّا نهفته

مگر گلزار رخسار تو رنگی ست

کزین سان سرخی رویت شکفته

چه محرابی ست طاق ابروانت

[...]

همه شب در غم آن ماه پاره

همی بارد ز چشم من ستاره

بینداز اشک را ای دیده از چشم

کز او شد راز پنهان آشکاره

دلم صدپاره گشت از هجر و بیم است

[...]

بدین شوخی که تو بنیاد داری

عجب گر خاطری را شاد داری

فراموشت نخواهم کرد گفتی

فراموشت شد این هم یاد داری؟

هوای من نداری تا کی ای سرو

[...]

تو ای مه گرچه شوخ و بیوفایی

ولی باشد که با ما خوش برایی

دلم با تو از آن رو آشنا شد

که باشد آشنایی روشنایی

اگر حیران نیی در قدّش ای سرو

[...]

دلا تا محنتی بر خود نبینی

جمال دولت سرمد نبینی

چو بربندی نظر از هستی خویش

تفاوت در قبول و رد نبینی

اگر صد گونه می‌بینی رخ خویش

[...]

کجا باشد چو می روشن ضمیری

که دارد به ز ساغر دستگیری؟

جوانی کو ننوشد بادهٔ شوق

ز دست نازنینی دلپذیری

اگر پیری رسد آن بی ارادت

[...]