تو از لشکر سیستان خسته‌ای

دل خویش در جنگشان بسته‌ای

بدین تیغ کاندر میان بسته‌ای

گیا بر که از جنگ خود رسته‌ای

سراسیمه رایی و دل خسته ای

مگر با غم عشق پیوسته ای؟

ور از بهر گلشاه دل خسته ای

دل اندر غم عشق او بسته ای

ببندم کنون لاجرم بسته ای

دل خویش با مرگ پیوسته ای

جهانا چه در خورد و بایسته‌ای!

وگر چند با کس نپایسته‌ای

به ظاهر چو در دیده خس ناخوشی

به باطن چو دو دیده بایسته‌ای

اگر بسته‌ای را گهی بشکنی

[...]

که یک دم به آرام ننشسته ای

همه ساله پرخاش و کین جسته ای

وگر بر پرستش میان بسته‌ای

چنان دان که از تیغ من رسته‌ای

بدو گفت گر صورتی بسته ای

محال است کاری که پیوسته ای

ثوابست پرسیدن خسته‌ای

که دور افتد از وصل پیوسته‌ای

سواران چابک سرد، گردمی

بسازند با پای آهسته‌ای

نمی‌دانم از زورمندان درست

[...]

چرا ای سحر دم فروبسته‌ای

دم صبح در کام بشکسته‌ای

درین دام بیهوده دل بسته‌ای

کزینسان دل و جان و تن خسته‌ای

به مکر و فسون دست من بسته‌ای

ز چوب گرانم همی رسته‌ای

دو دیده به آب جفا شسته ای

به خون خوردن ما کمر بسته ای

ز سامان بدانگونه بگسسته ای

که از بوریا نیز وارسته ای

چو قدر جوانی ندانسته‌ای

دل خود به شاخ هوس بسته‌ای

توکی همچو عشاق دلخسته ای

به تهمت به خود عشق را بسته ای

بر سر راه طلب بنشسته ای

در ز شادی بررخ خودبسته ای

چو درویش از خویشتن رسته ای

دل اندر ره نیستی بسته ای

به کنج ملال از چه بنشسته ای؟

به رخ بر، در خرمی بسته ای