همه دشت پر باده و نای بود

به هر کنج صد مجلس آرای بود

به زیر دژ اندر یکی جای بود

کجا دژ بدان جای بر پای بود

دو اسپ اندر آن دشت برپای بود

پر از گرد رستم دگر جای بود

بر شهر کابل یکی جای بود

ز سبزی زمینش دلارای بود

همه حصن بی‌تن سر و پای بود

تن بی‌سرانشان دگر جای بود

کجا نام آن نامور مای بود

به دنبر نشسته دلارای بود

نه با جنگ او کوه را پای بود

نه با خشم او پیل را جای بود

همه دشت مغز و سر و پای بود

همانا مگر بر زمین جای بود

شب و روز یک هفته بر پای بود

تن آنجا و جانش دگر جای بود

فرامرز هر سو صف آرای بود

به هرگوشه چون شیر بر پای بود

به پیشش سرود و می و نای بود

که گردون به کامش دلارای بود

نه پوینده را بر زمین پای بود

نه پرنده را در هوا جای بود

سرآشفته ای مستِ خود رای بود

که در کشمرش پیش از این جای بود

خوش آن شب که چشمم بر آن نای بود

مژه هر زمان اشک پالای بود

بیا، ای جهان، بر سر من بگرد

که این سر شبی زیر آن پای بود

تنم بر در دوست پامال گشت

[...]

همه روی صحرا سر و پای بود

همی دیو کشته به هر جای بود

همه کاخ حور دل‌آرای بود

دل سام نیرم دگر جای بود

خردمند و باهوش و با رای بود

ولیکن نشستن نه بر جای بود

سه روزی که این جشن برپای بود

چو شهر از فرح عالم آرای بود

گرم پرتو و رنگ، بر جای بود

مرا چهره‌ای بس دلارای بود