ز چه سار زنجیری آویخته

همه زرّ و با گوهر آمیخته

به هم نور و تاریکی آمیخته

چو دین و گنه درهم آویخته

برابرش میلی بد انگیخته

از آن میل طبلی در آویخته

قفس ها ز هرشاخی آویخته

در او مرغ دستان برانگیخته

یکی گرزن از گوهر آمیخته

ز بالای تختش درآویخته

بدیدش ز شاخی در آویخته

ز سر مغز و خون بر زمین ریخته

ز کافور شمامها ریخته

تل عود و آتش برآمیخته

به پرواز مرغان برانگیخته

ز هر یک دگر شعری آویخته

درو زر به خرمن فرو ریخته

ز هر سو چراغی درآویخته

همی گفت کین رخت آمیخته

به تدبیر ایرانیان ریخته

ز گردن کفن ها درآویخته

زنرگس به گل خون دل ریخته

گل و لاله بد بیکران ریخته

زمین مشک و عنبر برآمیخته

بسی دید هر جایگه ریخته

به هر یک به دیگر برآمیخته

ز صد رنگ با هم برآمیخته

درو پیکر ماهی انگیخته

زباد خزان،گل فرو ریخته

زخون،زعفران،ژاله بربیخته

که زنجان بدو اندر آویخته

دل هر دو از کینه بگسیخته

دو تن دید شوری برانگیخته

به مردی جوان اندر آویخته

یکی پوست کنده برآویخته

یکی را پی و استخوان ریخته

مگر گردد آن زر بدین ریخته

خود این زر بدان زر شد آمیخته

گیا بینی از خاکم انگیخته

سرین سوده پایین فرو‌ریخته