پراندیشه شد گفت تو جادویی

به مکر و فریب و بد و بدخویی

سخا و سخن جان محض‌ست ایرا

که از خوب گویی و از خوشخویی

بماند همی زنده بی کالبد

ز من شعر نیک و ز تو نیکویی

چو طاوس نر خاصه در نیکوئی

چو آهوی ماده ز بی آهوئی

در غار من وانگهی چون تویی

یکی پاس شه را کم از هندو‌یی

فرا رفت و گفت: ای عجب، این تویی

فرشته نباشد بدین نیکویی

فرشته که گویند ما ناتویی

که مردم نباشد بدین نیکویی

ببالد ندارد جز این نیروئی

نپوید چو پویندگان هر سوئی

بپروردشان از ره جادوئی

بیامخت‌شان کژی و بدخوئی

یقین است کان صورت بانوئی

خیالست نیرنگ از جادوئی

یکی را که در هر دو کون از دوئی

منزه توان گفت او را توئی

وگر سرکشی سازد و بدخوئی

تو باید که گیری ره نیکوئی

که گر گشن جوئی و گر بدخوئی

بجویم به تو رزم پی جادوئی

بدو سام یل گفت کز جادوئی

همانا نیابی ز من نیکوئی

بدین نازنینی که اکنون توئی

مثالی نداری خود از نیکوئی

که خواهم به تنبل همه جادوئی

فراگیرم از کینه بدخوئی

همه کار تو تنبل و جادوئی

ندانسته جز کژی و بدخوئی

چنان شست بگشاد بر آهویی

که نگشاد از آنسان قوی بازویی

اگر نکته گیری که قایل توئی

ز وحدت گرائی به نقش دوئی

برون از تو ای تو چه زیبا تویی

که هرگز نمی‌گنجد آنجا دویی

چه بد کرده با کس بجز نیکویی؟

که او را بود با پیمبر دویی