زمین گرم و نرم است و روشن هوا

بدین رنجگی نیست رفتن روا

که گر کُشتن ار کارش آید هوا

بِدیشان کند هرچه باشد روا

نهادش نکو تازه و پر نوا

زمین خرم ، آبش سبک ، خوش هوا

وز او مرمرا هست فرمان روا

که جفت آن گزینم کم آید هوا

بدین کار ما گفت یزدان گوا

چنین پاک جانهای فرمانروا

به سوگند و پیمان ابا منکوا

فرستادم اینک خط من گوا

خروشان بسی مرغ بُد در هوا

همه خوب رنگ و همه خوش نوا

همه برگ او یک یک اندر هوا

از آن پس به مرغی شدی خوش نوا

کسی را که بودی به چیزی هوا

چو زو خواستی کردی ایزد روا

چو دریای سیمین روشن هوا

زمان و زمین کرده دیگر نوا

یکی پشته جستی سراندر هوا

نشستی براو بر کشیدی نوا

ز تن ساز طبعش شدن بی نوا

ازو خشم و حجت و رشک و هوا

به دل هر چه داریم کام و هوا

چو خواهیم ازو زود گردد روا

نظاره دد از کوه مرغ از هوا

گه این لهو سازنده گه آن نوا

که تا باز خواهد چه آرد هوا

بدین کرده بد مرد چندی گوا

چو دیدی پسر را که اندر هوا

سوی آتش آمد پدیدی روا

از آن پس بشد مرغ فرمان روا

همی گشت پوینده اندر هوا

زنوک سنان ها میان هوا

زخاک پی اسب فرمان روا

سوی خسرو آورد روی از هوا

پراندیشه شد شاه فرمانروا

مهین تر برادرش خواهم نوا

کجا هست بر روم فرمانروا