یکی آرزو خواست روشن دلم

همی دل از آن آرزو نگسلم

از این رای گر تاب گیرد دلم

دل تیره گشته ز تن بگسلم

به نزدیک اویست جان و دلم

ز جان و دل خویش چون بگسلم

همه آرزوها شود در دلم

بماند چو رای از جهان بگسلم

بدو گفت خون شد زانده دلم

ز زخم مژه تا دل اندر گلم

رسید اندر آن پیل و چتر و علم

به یک ضرب تیغش علم شد قلم

نشان سنان تو دارد دلم

ز سودای عشق تو پا در گلم

ز یزدان بدین بازماند دلم

پس آنگاه دل را ز تن بگسلم

زنور عبادت شکوفد دلم

نبینم زمانی ملال والم

همی داغ دیگر نهی بر دلم

ز من بگسلی، من ز جان بگسلم

که از دیرباز این سخن در دلم

همی دارم و دل همی بگسلم

ز شادی ببالید بر رخ گلم

ز رامش بخندید جان و دلم

چو خواهید کآرام گیرد دلم

بهانه ز روی زمین بگسلم

قضی اللَّه امرا و جف القلم

و فیما قضی ربنا ما ظلم‌

به گردندگی چون فلک مایلم

جز آفاق‌گردی نخواهد دلم

قضی الله امرا و جف القلم

و فیما قضی ربنا ما ظلم

دو کونش یکی قطره از بحرِ علم

گنه بیند و پرده پوشد به حلم

در آورد ملکی به زیر قلم

کز او بر وجودی نیامد الم

به سبزه کجا تازه گردد دلم

که سبزه بخواهد دمید از گلم؟

برآورد بر بام عالَم عَلَم

به بازوی تیغ و زبان قلم