به نیروی دادار یزدان پاک

برآرنده چرخ گردنده خاک

بر آرم ز فرمان یزدان پاک

روان سیاهت یکایک به خاک

ز زتخت اندر آرد نشاند به خاک

ازین کار نه ترس دارد نه باک

ستایش نمودش ز یزدان پاک

خداوند کیوان و خورشید و خاک

جهان چادر عنبرین کرد چاک

چو یاقوت زر بر سر تیره خاک

جزیره از آن بدتنان گشت پاک

بجستند بالا و جای مغاک

مرا گر جهاندار یزدان پاک

بدین مرز و این بوم سازد هلاک

چنان دان که بی امر یزدان پاک

نه آب و نه آتش نه باد و نه خاک

به دست وی آید ددان را هلاک

نباشد مر او را به دل ترس و باک

ولیکن سه جنگ چنین هولناک

که برکوه و صحرا و در آب و خاک

به زور جهاندار یزدان پاک

سر گرگ و شیر اندر آرم به خاک

به پیش جهاندار یزدان پاک

بغلطید بسیار در تیره خاک

تو کردی تن اژدها زیر خاک

ز گرز تو گردد دل کوه چاک

بغرید غریدن سهمناک

کز آواز او شد دل کوه چاک

فتادم به تن خسته بر روی خاک

به خشنود دارنده یزدان پاک

ز تختم درافکند در تیره خاک

نه شرمش ز من بد نه بیم و نه باک

بدین سان همی راند تا روز پاک

چو شب پرنیان سپه کرد چاک

دگر باره آن آتش تابناک

پدید آمد از دیده سر در مغاک

بخفت و برآسود تا روز پاک

چو از شید رخشیده شد روی خاک

همان کرگدن دیو بی ترس و باک

که از ابر مرغ اندر آرد به خاک