به چین دریکی مرد بد بی‌همال

همی‌بافت آن جامه راهفت سال

همی‌جست استاد آن تا سه سال

ندیدند کاریگری بی‌همال

مرا بود شاهی سی و هشت سال

کس از شهر یاران نبودم همال

به از بندگی توختن شست سال

برآورده رنج و فرو برده یال

چنین داد پاسخ که گر بدسگال

بپیچد سر از داد بهتر به فال

زره بازگشتن بد آید بفال

به نیرو شود زین سخن بدسگال

سواری بیامد خرید آن جوال

ندادش بها و بپیچید یال

چواز دور بیند ورا بدسگال

وگر نیک خواهی بود گر همال

ز بهر یکی چوب بسته دوال

شوی در دم اختر شوم فال

تهمتن به زاولستانست و زال

شود کار ایران کنون تال و مال

بزین اندر آورد و کردش دوال

عقابی شده رخش با پر و بال

عمودی بزد بر سرش پور زال

که بر هم شکستش سر و ترگ و یال

شد از بی‌شبانی رمه تال و مال

همه دشت تن بود بی‌دست و یال

منم رستم زابلی پور زال

نه هنگام خوابست و آرام و هال

برآمد بر آن کار او چند سال

بد انداخت یزدان بر آن بدسگال

به رهام گفت این بد بدسگال

دلیر و سبکسر مرا بود خال

به هفتم که نیمی گذشتی ز سال

شدی کژ و بی راه باد شمال

بر او آفرین کرد بسیار زال

که شادان بدی تا بود ماه و سال

پراندیشه گفت ای جهاندیده زال

به مردی بی‌اندازه پیموده سال

همان گیو بیداردل هفت سال

به توران زمین بود بی‌خورد و هال