ز غم چهره‌اش زعفران بار شد

سرشکش نشانی ز گلنار شد

جهانجو سوی قصر دلدار شد

قمررخ به هجران گرفتار شد

یکی باغ خرم پدیدار شد

کزان سام را رخ چو گلنار شد

سپهبد ز نیرو خبردار شد

به دل گفت اکنون مرا کار شد

درافتاد خورشید و بیمار شد

ز بیماریش روی خور تار شد

ولی قهرمان شاد از این کار شد

که بر سام نیرم جهان تار شد

به هر جا که یزدان نگهدار شد

همه چاره دشمنان خوار شد

به یک زخم تیغش نگونسار شد

به نزد همه مالکان خوار شد

همه بیشه از خون چو گلنار شد

ازو رنگ گلنار چون قار شد

که در دشت ازین گونه پیکار شد

که شداد عادی گرفتار شد

خرد خفته و عشق بیدار شد

غرض مایل و صبر بیکار شد

مگر فتنه عشق بیدار شد

که خلوت نشین سوی خمّار شد

بگویید با پیر دَ یرِ مغان

که دین کفر و تسبیح زنّار شد

عجب نیست سرّ انا الحق از آن

[...]

سر بخت دشمن نگونسار شد

ز خواباندن تیغ بیدار شد

بشمشیر تا بازوش یار شد

رگ کوه انگشت زنهار شد

ز سر مستی کبر هشیار شد

ز غوغای آن حشر بیدار شد

گریزان از آن ورطه ناچار شد

خس موج آن بحر ز خار شد

بدنها ز شمشیر افگار شد

زمین سیه ارغوان وار شد

ز مستی غفلت چو هشیار شد

چو بخت خود از خواب بیدار شد

گهی بانگ خیزد که بیمار شد

پی کار خود رو که از کار شد

گفت آوخ روزگارم تا رشد

از کفم چون دامن دلدار شد