آن جهان را بدین جهان مفروش

گر سخندانی این سخن بنیوش

پیری آغوش بازکرده فراخ

تو همی گوش با شکافهٔ غوش

عجب از دیو پیکری کاو را

دولت آورد نام کرد سروش

خاره خو جثه ایست خاره بدن

خیره کش هیکلی است خیری پوش

قالبی باد خیز خاک آرام

[...]

یک زمان در بهشت بودم دوش

نوش کردم ز گفته های تو نوش

گر نبودم برسم معذورم

در جمال تو بسته بودم هوش

گاه بودم به مدحتت گویا

[...]

چون نهی زلفِ تافته بر گوش

چون نهی جعدِ بافته بر دوش

از دل من رمیده گردد صبر

وز تن من پریده گردد هوش

نه عجب گر خروش من بفزود

[...]

عاشقان صف کشیده دوشادوش

ساقیان بر کشیده نوشانوش

من بگویم ترا به عقل و به هوش

گر ببندی تو پند من در گوش

هرکه گشت از برای او خاموش

سخن او حیات باشد و نوش

کودکی رو ز دیو چشم بپوش

تا بننهد سرت میان دو گوش

بند و حبسش کند به خانهٔ موش

میر موشان کند فشرده گلوش

در رضای خدای خویش بکوش

به نه چیزش چو بندگان مفروش

زحمت این ببرده چشم ز گوش

نعمت آن بخورده روح ز هوش

ز استماع قرآن بتابد گوش

وز پی سرِّ سوره نازد هوش

سوی سرِّ نُبی نیارد هوش

جز دل و جانت از زبان خموش

چشم جمشید مانده در ابروش

قرص خورشید مهرهٔ گیسوش

گر دلش را وفا ندادی جوش

کس نبودی زبان دین را گوش

حکم من ذاالذی شنیده به گوش

زده در پیش حکم خانه فروش

مصطفی مر ورا کشیده به دوش

مرتضی پروریده در آغوش

داد چون خواست از علی داروش

آهنی تافته سوی پهلوش

متوسط میان صورت و هوش

شده زین سو زبان و زان سو گوش

پیر گفتش خموش باش خموش

بر درِ او برو سخن مفروش