عاشقان از وصال یافته ذوق

«‌لی مع الله» گوی از سر شوق

رفته از اقتداش تا عیّوق

زشت و نیکو و لاحق و مسبوق

شرع او چون نشست بر عیّوق

شد گسسته عنان عزّ یعوق

زانکه بگشاد پای بر عیّوق

دست اسلان عقدهٔ فاروق

او نبود آن اسد که رنگ خلوق

کردی او را در این کهن صندوق

چون ترا نیست بر خوای وثوق

نیست جانت به رزق او مرزوق

برده بیخ سخاش تا عیّوق

میوه و برگ و شاخ و نرد و عروق

بنده را ای تو رازق مرزوق

دور گردان ز خدمت مخلوق

ای بزرگی که شد دل و رایت

حارس ملک دودهٔ سلجوق

متعجب بمانده بر گردون

در کمال علو تو عیوق

بوده در بذل و جود چون حاتم

[...]

هرکه مخلوق را کند خدمت

چون بود حر و فاضل و مرزوق

عمر باید که بگذراند خوش

پیش مخلوق با می و معشوق

پس از این در تهی نیاید نیز

[...]

این بگفت و براند از سر شوق

سخن اندر میان به غایت ذوق

سوختم، سوختم، در آتش شوق

بیخودم کن دمی به بادهٔ ذوق

‌دست در گردن آورید به ذوق

‌جان حمدان به لب رسید ز شوق

همه صادق شدند چون فاروق

صیت ایشان گذشت از عیوق

دعوی خالقی کند مخلوق !

مگسی کی پرید بر عیوق ؟

شرح کردش ز حالت معشوق

تا که سرش گذشت از عیوق

قبلۀ عاشقان بود معشوق

نبرد بوز عشق جز فاروق

این بود وصف حال آن معشوق

که ز سابق خفی است وز مسبوق

با چنان خوردن و چنان آروق

چون بری رخت روح بر عیّوق؟

گشت پرباد مفسدی را بوق

برد نفسش نفیر بر عیوق