تخم گشت ای عجب مگر سخنم

که پراکنده بر زمین فکنم

او بروید همی و شاخ زند

من ازو دانه ای همی نچنم

از فنای سخن همی ترسم

[...]

چه‌کنم باکه‌گویم این سخنم

گله از بخت یا زچرخ کنم

نه ترا گفت رازق تو منم

عالمِ سرّ و عالمِ علنم

دور کن یک زمان ز خویشتنم

تا بر او بی تو یک نفس بزنم

دان که زاهد یقین تویی نه منم

بشنو و یادگیر تو سخنم

آن چنان گشت لذّت سخنم

که یکی دم به شست بار زنم

آن چنان در سخن ضعیف تنم

که یکی دم به شست بار زنم

اندرین تنگ آشیان که منم

در غم نان و آب و پیرهنم

نانبائی که شاعرست منم

شاعری نانبای خوش سخنم

گندم ارتفاع حصه عقل

بر در آسیای دل فکنم

برم از آسیا به دوکانی

[...]

گرچه بود از رسن به تاب تنم

رشته جان نشد جز آن رسنم

من همان طوطی شکر سخنم

که صدف بود حقه دهنم

گنبد عقل طاق دستارم

گلشن جان رواق پیرهنم

صنمی بر سریر فضل و ادب

[...]

مجمر مهر سوخت چون عودم

چنبر ماه تافت چون رسنم

هم ز محنت چو کوه شد جانم

هم ز کاهش چو کاه گشت تنم

توشه نی که آن دهد قوتم

[...]

من که از دور چرخ ممتخم

وز اسیران گردش ز منم

همچون صبح ار برآورم نفسی

آتش اندر همه جهان فکنم

نه شکیبایی خموش شدن

[...]

بثنایت نمی رسد سخنم

عاجزم از ثنای تو چکنم

ای به بوی تو زنده جان و تنم

من کیم؟ تا کجا رسد سخنم؟

چون نظر بر رخ تو می‌فگنم

می‌برد از دیار جان و تنم

شادمانا و خرما که منم

که ازین پس به کام خویشتنم»

گفت او زانکه امر شه شکنم

بر دُر آن به بود که سنگ زنم

بازگفت او که کیست گفت منم

گفت در بر تو باز می نکنم

گفت او در جواب چون که منم

از برون حلقۀ دراز چه زنم