تا زبانم بکام جنبانست
در ثنای رئیس لنبانست
چه رئیس؟ آن خسیس پرتلیس
مایهٔ ظلم و سایهٔ ابلیس
از بخیلی نکرد آن بازَن
... خود را تمام در ... زن
آنکه نامش ز ننگ پیدا نیست
در بدی و ددیش همتا نیست
آنکه او پیشوای دزدانست
سرو سر خیل زن بمزد انست
مردکی زشت‌روی و گنده‌بغل
پای تا سر همه دروغ و دغل
بی حفاظ و گدا و قحبه‌زنست
کیسه پرداز و دزد و نقب‌زنست
طبع او لوم و شغل نامعلوم
صحبتش شوم و سیرتش مذموم
آن سیه کار، کو به روز سپید
روشنایی بدزدد از خورشید
ببرد هر کجا که کرد گذار
آهن از چوب و کاه از دیوار
کُند از جامه همچو باد خزان
شاخها را به یک نفس عریان
گر نظر بر وی افکند نرگس
کند او را ز سیم و زر مفلس
کیسهٔ غنچه گر نهی بر او
خرده خرده بدزدد از زرِ او
ور بشاخ شکوفه بر گذرد
سیم او پاک در هوا ببرد
خرمنی کاه آن خر از سرپای
ببرد جو بجو چو کاه‌ربای
دستِ ناپاک چون دراز کند
بمثل گر سوی پیاز کند
یک به یک جامه‌هاش بستاند
همچو سیرش برهنه گرداند
ور ببوید گل سمن‌بو را
کند از بوی بینوا او را
بگشاید ز غایت غمری
طوق قمری ز گردن قمری
گر نه بلبل برآورد غلغل
پیرهن بر کند ز غنچهٔ گل
ور نه در بانگ و نعره افزاید
تاج فرق خروس برباید
ور درآرد کبوتری بکنار
کند از پای او برون شلوار
هدهدی گر به بام او بپرد
در زمانش کله ز سر ببرد
دم طاوس اَرَش به دست دهی
کُندش زان همه درست تهی
دست شوم ار بتیغ دریا زد
مغز او از گهر بپردازد
کف دست ار بدو فرود آرد
توز را برکمان بنگذارد
مهرهٔ مار از دهان ببرد
کمر مور از میان ببرد
کمر کوه را خطر باشد
هر گهی کش بروگذر باشد
گر درستی زرش دهی در حال
در کم و کاست اوفتد چو هلال
ور بدست تو دست او پیوست
ببرد نیمه‌ای ز ناخن دست
جمله دزدست آن سراسیمه
کاج راضی بُدی به یک نیمه
بزر و سیم مردمان اندر
هست بر اعتقاد بوالقندر
هرکرا اعتقاد این باشد
خود تو دانی که چون امین باشد
باز نتوان ستد ز دستش هیچ
زانکه بس ممسکست و پیچاپیچ
هیچ چیزش بکس نپردازد
هرچه یابد بتو براندازد
از خسیسی که اوست گر بزید
بخورد هر چه بعد از این برید
از بخیلی که هست و امساکش
گر ببّرند دست ناپاکش
نیست ممکن که نیم قطرهٔ خون
آید از دست مدبرش بیرون
این امین ببین که برگزیدم من
تا از او دیدم آنچه دیدم من
دو سفط پر ز زرّ و ابریشم
روز روشن ببرد از پیشم
چشم من با دو لب پر از نفرین
روز و شب در قفاش هست چنین
برد و بر خود حلال میداند
عثراتم هنوز می‌خواند
وز شماری که خودبخود کردست
باقی‌ای نیز بر من آوردست
این چنین فعل کو بکف دارد
سگ مرده بر او شرف دارد
هست دَم سردتر ز باد خزان
زان چو یادش کنم بلرزم از آن
دارد از خوک عاریت دندان
تا خورد بر دروغ سوگندان
نخورد غم که میشود بزه‌مند
بی تحاشی همی خورد سوگند
نیست نزدیک او علی الاطلاق
هیچ خوش‌خوارتر مگر سه طلاق
گرگ نابست نیک در نگرش
ناب گرگ درنده در ز فرش
شکم او جوال سیر و پیاز
دهن او غلاف پشک گراز
کس ندیدست از هنرمندان
... خواره زنی بدین دندان
گر ببینی تو شکل دندانی
تو زبانی دوزخش خوانی
هیچ هرگز ندارد او آزرم
هیچ در چشم او نیاید شرم
سخت سستست در مسلمانی
دست او سخت‌تر ز پیشانی
گر بگردی بلاد ایمان را
کافرستان و ملحدستان را
در بدی و ددی و سگ‌رویی
دوم او نیابی ار جویی
هست در چشم عقل ناخوشتر
صورت و سیرتش ز یکدیگر
قلتبانی بود که چندین سال
می ستاند زر از حرام و حلال
که جُوی زان به هیچ کس ندهد
وانچه بگرفت باز پس ندهد
طرفه‌تر آنکه با هنرمندان
سرد گوید بدان لب و دندان
نه ز دست دگر خسیسانست
نام و ننگ همه رئیسانست
روش و سیرتش بدین صفتست
وانگهش آرزوی معرفتست
هست در صحبت دغابازان
طاق و جفتش بگوز انبازان
گر نبودی مضارب و انباز
سفرهٔ او شکم نگردی باز
چون بجایست کافری کافر
چون بره رفت فاجری فاجر
گه بروت مهین، شهاب عمر
آن بغا و خسیسک و زن غر
نه روا باشد این سخن راندن
سایهٔ دیو را عمر خواندن
صیت عدل عمر فراوانست
ظلم این صد هزار چندانست
کی شود رهنمون بحرف صواب
بسته بودند دیو بیم شهاب
نام او خود ز ننگش آزردست
لقبش باری از چه در خوردست
هرکرا کار استراق بود
او سزاوار احتراق بود
از در منصب و ریاست نیست
او بجز بابت سیاست نیست
شاد باش ای رئیس ده مهتر
ای بتحقیق، سگ ز تو بهتر
می برازد ترا ز سیم‌بری
ترک شیرین‌دهان سیم‌بری
تو که ای در میان آدمیان
که سر خود فکنده‌ای به میان؟
بسخن یا بسفره و نانت
بچه تّره نهند بر خوانت
جعلی روبگرد مزبله‌گرد
نه چو پروانه گرد مشعله گرد
به خری هر که چون تو معروفست
او نه معروف بلکه معلوفست
تو که از رهزنان استادی
بتجارت چگونه افتادی؟
چون ترا حِرفتست جمله بری
سودِ دَه یازده چه می‌شمری؟
صفت عمرو و زید جمله تراست
از برای چه می‌دوی چپ و راست؟
سود کردم من از تجارت تو
طرف بر بستم از بصارت تو
شرکت تو چو شرک در یزدان
امل او چو باد سرد خزان
خیر تو لازمست همچون تب
متعدّیست شّر تو چو جَرَب
چون ندانی قیامت و محشر
فارغی از خدا و پیغمبر
نیست فرقی ترا حرام و حلال
کی هراست بود ز وَزر و وبال؟
چه خوری گرد راه و رنج سفر
بر در شهر کاروان می‌بر
مردم لنبه‌سر که بنشینند
مصلحت همچو تو درین بینند
نی خطا گفتم این، خطا گفتم
مر ترا راهزن چرا گفتم؟
بخدا کآنکه اهل این کارند
از تو و سیرت تو بیزارند
از بر خواجگان برون نِه درخت
تو و سرگین‌کشی بپای درخت
رو به کار گِل ای خر نادان
چون برد سیم مرد بازرگان
بتو اکنون ز کازرون و پسا
می‌نویسند ملحد الرّؤسا
کیسه‌ات شد ملا ز چیز کسان
باد ریشت خلا ز تیز کسان
زین حدیث ار چه سر بجنبانی
ننگ سرگین‌کشان لنبانی
از دو پاره دهی بدین سامان
ریشت از گوزدان سر از لنبان
یک ره از من نصیحتی بشنو
زر من باز ده، بدوزخ رو
چون برآوردی از زر من گرد
پوستینم چرا کَنی ای مرد؟
بعد ازین که‌ت زر و درم دادم
هیچ کس را ز خانه‌ات گادم؟
با تو من بعد از این چه بد کردم
که ترا کدخدای خود کردم
چند بر ما ازین تحکّمها
تا تو خود از کجا و ما ز کجا؟
نه وثاق تو دیده‌ام هرگز
نه ترا ریش ریده‌ام هرگز
ننهادم به عمر خود روزی
بر بروت تو قلتبان گوزی
چه مرا در عذاب می‌داری؟
از چه‌ام در خلاب می‌داری؟
هر که او سفله را بزرگ کند
سعی در فربهی گرگ کند
خرس و خوکت چگونه خوانم من؟
که ترا کم ز هردو دانم من
گرچه بودست در نظر زشتم
ماجرای خود و تو بنوشتم
تا چو گویند باری از من و تو
باشد این یادگاری از من و تو
آنچه بنوشتم ارچه بسیارست
درمی از هزار دینارست
بثنایت نمی رسد سخنم
عاجزم از ثنای تو چکنم
بدعا آیم از ثنا اکنون
که سخن هرزه بود تا اکنون
تا علاج دماغ برزگران
نبود جز چماق و گرز گران
باد در گردن تو کرده به خم
طیلسانی ز موی بز محکم
باد چالاک در رسن‌بازی
سر تو همچو کودک غازی
باد چوب شکنجه را توفیق
تا دو ساق ترا کند تلفیق
هر چه آنرا شکنجه ضم کرده
باز تیغش جدا ز هم کرده
نی فرو برده باد سر تا بُن
همچو دیوار رز ترا ناخن
در سیه‌چال مدّتی محبوس
مانده بادی ز طالع منحوس
بخلاص تو گر دهند آواز
روز آدینه باد بعد نماز
پس و پیش تو در ره بازار
در گرفته پیادگان و سوار
تو خرامان و گردن افرازان
نِقره اندر قفای تو تازان
سرت آزاد کرده گردن تو
بار خود برگرفته از تن تو
ورچه سخت آید این سخن ز منت
بعد ازین ... خر به ... زنت
زین دعا گرچه نیست سود مرا
جز بدین دسترس نبود مرا
یارب از پاسخم مکن محروم
مستجابست دعوت مظلوم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به انتقاد از شخصی به نام رییس لنبان پرداخته و او را فردی خسیس، دزد و فاسد توصیف می‌کند. شاعر به توصیف صفات منفی این رییس می‌پردازد و او را انسانی بی‌شرم و بدعنوان می‌کند. او همچنین این رییس را به خاطر رفتارهای خود، در زمره دزدان و بدکرداران قرار می‌دهد و می‌نویسد که وفاداری و صداقت در او وجود ندارد. شاعر در نهایت از خداوند می‌خواهد تا دعای او را مستجاب کند و از ضررهای این شخص بگذرد. این شعر یک نقد اجتماعی به فساد و بی‌اخلاقی در جامعه است.
هوش مصنوعی: تا زمانی که زبانم به نیکی و ستایش سخن می‌گوید، در خدمت رئیس و سرپرست خودم هستم.
هوش مصنوعی: چه رئیس و سرپرستی؟ آن شخص خسیسی که ثروتش منبع ظلم و سایه‌ای از ابلیس است.
آن زن‌به‌مزد از فرط بخل آلت خود را هم تا ته به فرج زنش فرو نکرد
هوش مصنوعی: کسی که نامش به خاطر ناپاکی شناخته نمی‌شود، در بدی و زشتی نیز همتا ندارد.
هوش مصنوعی: کسی که سرکرده دزدان است، همانند سرو بلندی است که در میان زنان زشت و بی‌مزد قرار دارد.
هوش مصنوعی: مردی زشت و چاق وجود دارد که به طور کامل پر از دروغ و نیرنگ است.
هوش مصنوعی: در اینجا به تصویری از افرادی اشاره شده که در هیچ حفاظتی و امنیتی قرار ندارند و در عین حال به فعالیت‌های ناپسند یا غیراخلاقی مشغول هستند، از جمله دزدی و فریبکاری. به طور کلی، به نوعی زندگی بی‌قید و بند و ریا اشاره میشود.
هوش مصنوعی: طبیعت او بسیار بی‌رحم و کارش نامشخص است؛ صحبت کردن با او دشوار و رفتار او نکوهیده است.
هوش مصنوعی: آن شخص بدشانس که در روز روشنایی، نور خورشید را می‌دزدد.
هوش مصنوعی: آهن به هر جایی که می‌رود، می‌تواند از چوب و دیوار عبور کند و کاه را هم از جایش بردارد.
هوش مصنوعی: چون باد پاییز، درختان را به یکباره برهنه می‌کند، تو نیز از جامه خود کند می‌شوی.
هوش مصنوعی: اگر نرگس به او نگاه کند، او را از طلا و نقره بی‌نیاز می‌کند.
هوش مصنوعی: اگر کیسه‌ای مملو از غنچه‌ها را با دقت و آرامش بر او بگذاری، به تدریج از آن زر و زرینی که درونش است، دزدی خواهد کرد.
هوش مصنوعی: اگر سیم خالص از میان شاخه‌های شکوفه بگذرد، در هوا به سمت پاکی خواهد رفت.
هوش مصنوعی: خرمنی از کاه که آن خر از سر و پا برداشته، به دنبال جو می‌گردد، مثل کاه‌ربا که کاه را به خود جذب می‌کند.
هوش مصنوعی: اگر دست ناپاکی به سمت هدفی ناپسند دراز شود، نتیجه‌اش مانند پیاز خواهد بود.
هوش مصنوعی: هر کدام از لباس‌هایش را یکی یکی خواهد کند و او را مانند سیر (پیاز) برهنه خواهد کرد.
هوش مصنوعی: اگر گل سمن‌بو را ببوید، بوی او را از بوی گل کم‌کم درک می‌کند.
هوش مصنوعی: دلتنگی و غم باعث میشود که آزاد شدن یک قمر یا پرنده از بند و زنجیر به نظر برسد. در واقع، این تصویر نشان‌دهنده این است که وقتی غم و اندوه بسیار است، آزادی و رهایی از مشکلات بیشتر احساس میشود.
هوش مصنوعی: اگر بلبل نغمه‌سرایی نکند، جامهٔ غنچهٔ گل از هم گسسته خواهد شد.
هوش مصنوعی: اگر در فریاد و سر و صدا افزوده شود، ممکن است تاج بر سر خروس برداشته شود.
هوش مصنوعی: اگر کبوتر به دور او بیفتد، او شلوار خود را از پایش بیرون می‌کند.
هوش مصنوعی: اگر هدهدی بر بام او پرواز کند، در زمان خود نشان خوبی از قدرت و مقام اوست.
هوش مصنوعی: اگر به طاووس دم بدهی، او از بس که می‌خواهد خود را به نمایش بگذارد، تمام زیبایی‌اش را از دست می‌دهد.
هوش مصنوعی: اگر دست شوم با تیغ دریا تماس پیدا کند، مغز او به مانند مروارید از دل دریا آزاد خواهد شد.
هوش مصنوعی: اگر دست تو به او نزدیک شود، او را بر تیر کمان خواهد نهاد.
هوش مصنوعی: سنگی که در دندان مار باشد، می‌تواند کمر مور را بشکند. این جمله به نوعی به قدرت و تأثیر اشیاء خاص بر روی موجودات دیگر اشاره دارد. به عبارتی، برخی چیزها می‌توانند به شدت تاثیرگذار و موثر باشند.
هوش مصنوعی: هر لحظه احتمال دارد که بر روی کمر کوه خطری ایجاد شود، به همان اندازه که مسیر را ادامه می‌دهید.
هوش مصنوعی: اگر به درستی زرسل (چیزی) دهی، در هر حال، وقتی کم و کاستی در آن رخ دهد، مانند ماه هلال میشود.
هوش مصنوعی: اگر دست او به دست تو وصل شود، نیمی از وجودش را به یغما می‌برد.
هوش مصنوعی: تمام افراد مورد نظر به گونه‌ای هستند که مانند کاجی که در وضعیت آشفته‌ای قرار دارد، به آرامش و رضایت در یک نیمه از زندگی رسیده‌اند.
هوش مصنوعی: مردم به خاطر اعتقاداتشان به طلا و نقره اهمیت می‌دهند.
هوش مصنوعی: هر کسی که به این باور باشد، خودت خوب می‌دانی که وقتی فردی قابل اعتماد باشد، چه ویژگی‌هایی خواهد داشت.
هوش مصنوعی: تعامل با او امکان‌پذیر نیست، زیرا او بسیار لجوج و خودخواه است و به راحتی چیزها را نمی‌دهد.
هوش مصنوعی: هیچ‌چیز نمی‌تواند به تو برسد و خود را به تو تحمیل کند، هرچه به دست آید، آن را به سوی تو می‌اندازد.
هوش مصنوعی: اگر این شخص خسیس به چیزی دست بزند، هر چیزی که بعد از این به دست آورد، می‌خورد و نمی‌تواند آن را صرف کند.
هوش مصنوعی: اگر دست ناپاک بخیل و خسیس را قطع کنند، از بخلی که دارد و امساکش چیزی کم نمی‌شود.
هوش مصنوعی: نیز نمی‌توان انتظار داشت که حتی یک قطره از خون او بدون اختیار و تدبیر او خارج شود.
هوش مصنوعی: این شخص را که انتخاب کرده‌ام ببین، زیرا از او چیزهایی را مشاهده کرده‌ام که خودم دیده‌ام.
هوش مصنوعی: دو سبد پر از طلا و ابریشم در روشنایی روز از نزد من بردند.
هوش مصنوعی: چشم من به خاطر نفرین‌هایی که هر روز و شب بر زبانم جاری میشود، در دنیای قفسی گرفتار است.
هوش مصنوعی: او با وجود خطاها و اشتباهاتم، هنوز هم به من می‌اندیشد و برای خودم این مسائل را مجاز میداند.
هوش مصنوعی: از آن تعداد که خود به خود به وجود آمده، چیزی نیز برای من به ارمغان آورده است.
هوش مصنوعی: این سخن به این معناست که چیزی که بدون ارزش و اعتبار است، از نظر فضا و جایگاه، از یک فرد بی‌خاصیت و مرده هم بالاتر می‌باشد. در واقع به اهمیت و ارزش واقعی چیزها اشاره دارد و نشان می‌دهد که هر چیزی در نظر ما ممکن است به شکلی متفاوت ارزیابی شود.
هوش مصنوعی: وقتی به یاد او می‌افتم، سرما و گرمایی بیشتر از وزش باد پاییز را حس می‌کنم و از این احساس می‌لرزم.
هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که شخصی که به مردم دروغ می‌گوید و نفاق می‌ورزد، باید در مقابل عواقب کارهای خود آماده باشد. او به مانند کسی است که از خشونت یا ظاهری ناپسند کمک می‌گیرد تا به هدف خود برسد. در واقع، این بیانگر ناپسند بودن دروغ و خیانت است و بر این نکته تأکید دارد که نتیجه این رفتارها همیشه به ضرر فرد خواهد بود.
هوش مصنوعی: غم نمی‌خورد، زیرا به مشکل گرفتار میشود. بدون احتیاط، همواره به سختی جان می‌گذرد.
هوش مصنوعی: هیچ چیز در نزد او به‌اندازه سه طلاق بد نمی‌باشد.
هوش مصنوعی: گربه‌ای که در حالت خاموشی و آرامش است، در حقیقت وحشی و درنده‌ای در زیر ظاهری ملایم پنهان شده است.
هوش مصنوعی: شکم او پر از غذاهایی مانند سیر و پیاز است و دهانش به مانند پوششی است که برای محافظت از دندان‌ها و آرواره‌ها استفاده میشود.
هوش مصنوعی: هیچ‌کس از هنرمندان را ندیده است که با این دندان‌ها زنی را به خواب برده باشد.
هوش مصنوعی: اگر تو چهره دندانت را ببینی، می‌توانی آن را زبانی سوزان هم نام گذاری کنی.
هوش مصنوعی: هیچ چیز در او شرم و حیا ندارد و در نگاه او هیچ نشانه‌ای از خجالت دیده نمی‌شود.
هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که در ایمان و دین‌داری، شخصی ممکن است ظاهراً ناپایدار و سست باشد، اما در درون، اعتقاداتش قوی‌تر و محکم‌تر از تغییرات ظاهری‌اش است. در واقع، او از ایمان خود حفاظت می‌کند و پایبندتر از آنچه به نظر می‌رسد، است.
هوش مصنوعی: اگر در سرزمین‌های با ایمان بگردی، آنها را کافر و ملحد خواهی دید.
هوش مصنوعی: اگر به دنبال بدی و رفتار زشت باشی، نمی‌توانی به خوبی و virtuous بودن دست پیدا کنی، حتی اگر خیلی تلاش کنی.
هوش مصنوعی: در چشم عقل، آنچه از نظر ظاهری زیباست، ممکن است از نظر باطنی ناپسندتر باشد.
هوش مصنوعی: در محل کار، شخصی وجود داشت که سال‌ها به جمع‌آوری پول می‌پرداخت و این پول را از راه‌های حلال و حرام به دست می‌آورد.
هوش مصنوعی: آب روانی که از آن می‌گذرد، به هیچ کس نمی‌دهد و آنچه را که گرفته، دوباره بازنمی‌گرداند.
هوش مصنوعی: جالب‌تر این است که او با هنرمندان بی‌احساس و سرد رفتار می‌کند، اما همانند لب و دندانش با ظرافت و زیبایی برخورد می‌کند.
هوش مصنوعی: نام و آبروی همه رئیسان به دست دیگران نیست، بلکه خودشان تعیین‌کننده‌ی آن هستند.
هوش مصنوعی: خلق و خوی او به این شکل است و در کنار آن، آرزوی درک و شناخت عمیق را نیز دارد.
هوش مصنوعی: در گفت‌وگو با دیوانگان، تناقض‌ها و اختلافات وجود دارد.
هوش مصنوعی: اگر نبودند افرادی که باهم همکاری کنند و در کنار هم تلاش کنند، سفرهٔ زندگی او هرگز پر نمی‌شد و به جای شکم سیر، شکم خالی می‌ماند.
هوش مصنوعی: وقتی که یک کافر به جایی می‌رسد، همانند بره‌ای معصوم و بی‌گناه است، و دروغگو و بدکار هم از همین دست هستند.
هوش مصنوعی: هر از گاهی زیبایی تو، مانند شهاب در آسمان، تأثیر زیادی بر عمر و زندگی ما دارد که در عین حال می‌تواند به خاطر بعضی ویژگی‌های ناخواسته، به زحمت تبدیل شود.
هوش مصنوعی: این گفته نادرست است که سایهٔ دیو را عمر به حساب بیاوریم و به آن اهمیتی بدهیم.
هوش مصنوعی: مشهوریت عدالت عمر بسیار زیاد است، اما ظلم و ستم این بسیاری از تعداد قابل توجهی بیشتر است.
هوش مصنوعی: کی میشود که راهنمایی در کلام درست پیدا شود؟ دیو ترس به خاطر شهاب‌های روشن را مهار کرده‌اند.
هوش مصنوعی: نام او به خاطر ننگش آزاردهنده است و القابش به خاطر بار سنگینی که دارد، درخور نیست.
هوش مصنوعی: هر کس که به دزدی و پنهان‌کاری پردازد، باید منتظر عواقب سخت و آتشین آن باشد.
هوش مصنوعی: او به خاطر مقام و ریاستش نیست، بلکه تنها به دلیل سیاست و تدبیرش شناخته میشود.
هوش مصنوعی: ای رئیس ده، شاد و خوشحال باش! تو به راستی بهتر از دیگران نیستی و حتی سگ‌ها هم از تو بهترند.
هوش مصنوعی: این بیت به نوعی از زیبارویی اشاره دارد که با زیبایی‌های خود دل‌ها را می‌رباید. زیبایی او چنان است که انسان را به وجد می‌آورد و از آن سیمای دلکش او، شیرینی و جذابیت خاصی به چشم می‌آید. در واقع، این توصیف به کنایه از جذابیت و تأثیر عمیقی است که افراد زیبا بر اطرافیان خود دارند.
هوش مصنوعی: تو که در میان مردم ایستاده‌ای و خودت را به گرداب انداخته‌ای، چه کسی هستی؟
هوش مصنوعی: با کلام یا با غذا و نان، فرزندت را بر سفره‌ات می‌گذارند.
هوش مصنوعی: از چیزهای بی‌اهمیت و زشت دوری کن، نه اینکه مانند پروانه به دور شعله بچرخی.
هوش مصنوعی: اگر کسی مانند تو در میان مردم شناخته شده باشد، او را نمی‌توان معروف نامید، بلکه باید گفت که او عادت شده است.
هوش مصنوعی: چگونه تو که در میان دزدان و راهزنان استاد بودی، به این ورطه سقوط کردی و در کار تجارت افتاده‌ای؟
هوش مصنوعی: زمانی که تمام اموال و چیزهای نیکو در دستان تو قرار دارد، دیگر چرا به شمردن و محاسبه چیزها مشغول هستی؟
هوش مصنوعی: عوامل و خصوصیات عمرو و زید همه به تو برمی‌گردد، پس چرا بیهوده در اطراف می‌چرخید و به دنبال آنها هستی؟
هوش مصنوعی: من از معامله کردن با تو سود بردم و از دیدگاه تو فاصله گرفتم.
هوش مصنوعی: دوستی تو مانند شرک به خدای یکتا است و کار تو مثل باد سرد پاییز می‌باشد.
هوش مصنوعی: خیری که تو به دیگران می‌رسانی، مانند بیماری واگیرداری است که باعث نفع و بهبود میشود. اما بدی تو مانند پوست‌پیری است که مشکلات و آلودگی‌ها را به همراه دارد.
هوش مصنوعی: اگر از روز قیامت و حساب و کتاب آگاه نباشی، نمی‌توانی به خدا و پیامبر بی‌اعتنا باشی.
هوش مصنوعی: تفاوتی میان حرام و حلال تو وجود ندارد، زیرا ترس از عواقب و گناه است که تو را اذیت می‌کند.
هوش مصنوعی: چی می‌خوری در مسیر و چرا زحمت سفر را در جلوی دروازه کاروان می‌کشی؟
هوش مصنوعی: وقتی مردمِ بی‌خبر و نادان دور هم جمع می‌شوند، ممکن است به نظرات و برداشت‌های نادرستی درباره مصلحت و خیر و صلاح فکر کنند که شبیه به نظر تو باشد.
هوش مصنوعی: من اشتباه نمی‌کنم، اما آیا به تو که دزدی هستی، اشتباه گفتم؟ چرا این را به تو گفتم؟
هوش مصنوعی: به خدا قسم، کسانی که در این کار مهارت دارند از تو و شخصیت تو متنفرند.
هوش مصنوعی: دست از یادگیری از افراد با نفوذ و ثروتمند بردار و به سمت کار سخت و تلاش برو.
هوش مصنوعی: ای خر نادان، وقتی که به کار گل می‌پردازی، بدان که مرد بازرگان چگونه به کسب و کار وارد میشود و برای سود و منافع خود تلاش می‌کند.
هوش مصنوعی: اکنون از کازرون و پسا به تو اشاره میشود که عنوانی بی‌دینی و انکار کننده باورها را به دوش داری.
هوش مصنوعی: کیسه‌ات پر شده از دارایی دیگران، اما تو نمی‌دانی که چگونه موهایت، به خاطر تیز بودن دیگران، برایت مشکل ایجاد می‌کند.
هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که حتی اگر بخواهی سر خود را به نشانه تأیید تکان بدهی، باز هم لکه ننگی که به خاطر رفتار بی‌اهمیت و ناپسندت به وجود آمده، نمی‌تواند پاک شود. به عبارت دیگر، برخی از کارها و رفتارها به قدری غیرقابل بخشش و ننگین هستند که هیچ تلاشی برای توجیه یا تغییر آنها نمی‌تواند به تو اعتبار بخشد.
هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن وضعیتی است که در آن شخص به دلیل درد و رنجی که متحمل شده، دچار نابسامانی و پشیمانی است. به نوعی نشان می‌دهد که انسان در مواجهه با مشکلات و چالش‌ها، ممکن است دچار شکست و ناامیدی شود.
هوش مصنوعی: از من یک نصیحت بپذیر: مال من را برگردان، وگرنه به جهنم برو.
هوش مصنوعی: هنگامی که از جنس طلا بر آورده‌ای، چرا می‌خواهی پوستین من را بگیری، ای مرد؟
هوش مصنوعی: پس از اینکه به تو طلا و نقره دادم، آیا هیچ کس را از خانه‌ات بیرون می‌کنم؟
هوش مصنوعی: با تو دیگر چه کاری کردم که تو را رئیسم انتخاب کردم؟
هوش مصنوعی: چند بار باید تحت فشار و سلطه تو باشیم تا بفهمی تو از کجا آمده‌ای و ما از کجا؟
هوش مصنوعی: من هرگز در قید و بند تو نبوده‌ام و هرگز بر تو خشم نگرفته‌ام.
هوش مصنوعی: من هرگز در طول عمرم روزی را به بی‌احترامی و نافرمانی در برابر تو نگذرانده‌ام.
هوش مصنوعی: چرا مرا در عذاب و رنج نگه‌می‌داری؟ چه چیزی باعث شده که در این وضعیت گرفتار شوم؟
هوش مصنوعی: هر کسی که به افراد پست و بی‌ارزش اهمیت دهد و آنها را بزرگ کند، در واقع تلاش می‌کند تا گرگ را چاق و قدرتمندتر کند.
هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم تو را با خرس و خوک مقایسه کنم؟ چون می‌دانم که از هر دوی آنها برتر هستی.
هوش مصنوعی: هرچند که داستان رابطه‌ی ما از نظر دیگران زشت به نظر می‌رسد، اما من آن را نوشتم.
هوش مصنوعی: این جمله می‌گوید که یادگار و خاطره‌ای که از ما باقی می‌ماند، وقتی است که دیگران درباره ما صحبت کنند و به یاد ما بیفتند.
هوش مصنوعی: هر چه نوشتم اگرچه زیاد است، اما ارزش آن به اندازه یک هزار دینار است.
هوش مصنوعی: نمی‌توانم آن‌طور که لایق توست، از تو تعریف کنم. من در ستودنت ناتوانم، نمی‌دانم چه بگویم.
هوش مصنوعی: اکنون که سخن بی‌معنی و بی‌هدف است، به جای ستایش و دعا می‌آیم.
هوش مصنوعی: تا زمانی که درمان خوبی برای مشکل‌های کشاورزان پیدا نشود، تنها راهی که باقی می‌ماند، استفاده از زور و قدرت است.
هوش مصنوعی: باد، گیسوان تو را به زیبایی در هم پیچیده و مثل یک طوق لطیف به گردن تو نشسته است. این زیبایی همچون موی بز محکم و استوار است.
هوش مصنوعی: باد تند و چالاک به مانند کودکی بازیگوش و بی‌پروا با ریسمان‌های تو بازی می‌کند.
هوش مصنوعی: باد وزیدن چوبی را که شکنجه می‌کند، به توفیق می‌آورد تا دو پای تو را به هم پیوند دهد.
هوش مصنوعی: هر چیزی که تحت فشار و آزمایش قرار می‌گیرد، در نهایت از هم تفکیک میشود و نمی‌تواند به هم پیوسته بماند.
هوش مصنوعی: نسیم به آرامی از میان نی‌ها عبور می‌کند، مانند دیواری که به زیبایی گل‌های رز را در بر گرفته است؛ تو نیز مانند گل، زیبا هستی.
هوش مصنوعی: مدتی در یک دنیای تیره و ناکجاآبادی محبوس مانده‌ام، همچون بادی که از سرنوشت بد به وجود آمده است.
هوش مصنوعی: اگر در روز جمعه پس از نماز، خبری خوش به تو برسانند، خوشحال و راضی خواهی شد.
هوش مصنوعی: در بازار، پیاده‌ها و سواران در حرکت هستند، و هر کدام به سمتی می‌روند.
تو سر بیافرازی و خرامان راه بروی و همزمان زخم زبان و نیش و کنایه از پشت سرت بیاید
هوش مصنوعی: سرت از قید و بند آزاد شده و گردن تو دیگر بار سنگینی ندارد که از بدن تو بر دوش بکشد.
هوش مصنوعی: اگرچه بیان این حرف برایت دشوار است، اما بعد از این، به همسرت خیانت خواهی کرد.
هوش مصنوعی: این دعا برای من فایده‌ای ندارد، ولی به خاطر این دسترسی به آن نیاز داشتم.
هوش مصنوعی: ای پروردگارا، مرا از پاسخ محروم نگذار، زیرا دعای مظلوم قطعاً مستجاب میشود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
چون بیامد بوعده بر سامند
آن کنیزک سبک زبام بلند
برسن سوی او فرود آمد
گفتی از جنبشش درود آمد
جان سامند را بلوس گرفت
[...]
چیست آن کاتشش زدوده چو آب
چو گهر روشن و چو لؤلؤ ناب
نیست سیماب و آب و هست درو
صفوت آب و گونه سیماب
نه سطرلاب و خوبی و زشتی
[...]
ثقة الملک خاص و خازن شاه
خواجه طاهر علیک عین الله
به قدوم عزیز لوهاور
مصر کرد و ز مصر بیش به جاه
نور او نور یوسف چاهی است
[...]
ابتدای سخن به نام خداست
آنکه بی‌مثل و شبه و بی‌همتاست
خالق الخلق و باعث الاموات
عالم الغیب سامع الاصوات
ذات بیچونش را بدایت نیست
[...]
الترصیع مع التجنیس
تجنیس تام
تجنیس تاقص
تجنیس الزاید و المزید
تجنیس المرکب
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.