خلق را قصه ایست آثارش

هند را عبره ایست پیکارش

گاه بوسد به مهر رخسارش

گاه بنوازد و کشد بارش

عقل نبود دلیل اسرارش

عقل عاجز شدست در کارش

قانتین بر نثار ایثارش

منفقین بر طراز دستارش

همهٔ خویش کرده در کارش

همه او گشته بهر دیدارش

در یکی دفعه گاه ایثارش

داده وی چل هزار دینارش

خوانده در دین و ملک مختارش

هم دَرِ علم و هم علم‌دارش

چشمها دیده‌ور ز دیدارش

سمعها شمعدان ز گفتارش

گفته او را رسول جبّارش

کای خدای از بدان نگه‌دارش

دین مرفّه به خوب گفتارش

همه عالم رسیده آثارش

هرکه را مست کرد گفتارش

تا ابد کس ندید هشیارش

غافل از کردگار و از کارش

کرده‌ای اختیار آزارش

غافلی از جهان و از کارش

نازموده به فعل کردارش

چکنی خداکدان پر مارش

که مه او مه سگش مه مردارش

روح تازه شود ز دیدارش

مرده زنده شود ز گفتارش

ای فلک ز آفتاب و از یارش

خلفی یافتی نکو دارش

غذی بیخ شرع گفتارش

میوهٔ شاخ عقل کردارش

عجز پیش آورم من از کارش

باد یزدان به حکم در یارش

مرد ماتم زده ز گفتارش

سال و مه بی‌غمی بود کارش

نقش آن خانهٔ بهی بارش

خلل بام بود و دیوارش