صد هزاران چنین فسون و فریب

کرده‌ام از مقامری به شکیب

سربریده شده هزار طبیب

چه ز شهری چه مردمان غریب

میوه‌های لطیفِ طبع‌فریب

از ری انگور و از سپاهان سیب

نایب شاه را به زر و به زیب

داد بر کیمیای فتنه فریب

تا بدان عشوه‌های طبع فریب

از من‌ِ ساده‌طبع برد شکیب

مالک الملک قادر بی‌عیب

صانع عالم شهادت و غیب

مثلی گوش کن بدیع و غریب:

مثل خورشید دان تو نور حبیب

شرح عشق محب و حسن حبیب

بدهم یک به یک علی‌الترتیب:

زان نمودند معجزات غریب

تا که اعدا شوند یار و حبیب

ز اولیای خداست بی شک و ریب

همه را رهبر است اندر غیب

سمع از آواز خوش مشام از طیب

می رسانند هم به روح نصیب

یاور فاسقان دزد فریب

اژدها هیبت و نهنگ نهیب

تنی از نازکی درونه فریب

پای تا سر همه لطافت و زیب

ماسه بر نامسافریم و غریب

در تک و پویه زاری و خورد نصیب

شکر حق را که از خزاین غیب

ریخت چندان جواهرم در جیب

همه کروبیان عالم غیب

سر فرو برده زین دقیقه به جیب

دیده اندر پس کریوهٔ غیب

رب خود را به دیدهٔ «لا ریب»

گر تو این دست بر کشی از جیب

اژدها سازی از عصای شعیب

به مرید ار خبر دهند از غیب

در چنین حالتی نباشد عیب

خرد را فسار و سوزن اندر جیب

چون روی در سراچهٔ لاریب؟