مکرم و معطی و خجسته پی است

بی نیازست از آنچه تحت وی است‌

آن به دل تیغ حجّة‌الوسطی است

وین چراغ محجّة‌الوثقی است

جایگاهی که عصمت عیسی است

مر ترا کی در آن مکان مأوی است

چه نشینم که فتنه بر پای است

رایت عشق پای برجای است

هرچه بایست داشتم الحق

محنت عشق نیز می‌بایست

صبر با این بلا ندارد پای

[...]

آن بهاری که اینهمه ز وی است

پاک از رنگها ز داد حی است

عقل بی درد رهبر دنیاست

چون رسد درد حیدر عقبی است

غرض از بیشه علمهای وی است

که بر و برگ و شاخ آن ز حی است

لشکر آفتاب تاب وی است

از خود او روشن و لطیف حی است

صورت و سیرتش گواه وی است

که دلش زنده از لقای حی است

شمس رالشکرش نه نوروی است

تاب چون خنجرش فتول فی است

دید هرچه که هست و نیست وی است

همه فانی و او ز عشق حی است

غم وشادی نتیجۀ دنیاست

آنچه از ضد بری است در عقبی است

هرچه معدوم محض و هرچه شی است

بی خیال و گمان صفات وی است

بلکه تفویض، احوط و اولی است

راه دین و دیانت و تقوی است

میزند بنگ صاف مرشد خاف

غافل از ذوق باده غیبی است

گر چه آن شیخ کالنبی گویند

کالنبی نیست شیخ کبنی است

میل هر کس به سوی جنس وی است

آنچه پخته ست جنس خام کی است

چو سمن تازه و چو گل بویاست

نام او از معطری ریاست

بر لبم گوش نه که بانگ نی است

از دلم نوش کن که خم می است

خشت بر لب خمش ستاده چو خم

می چو سر جوش گشت وقتی قی است

جام ما چون تهی شود از می

[...]

های‌وهو‌یی که‌اندرین‌مأوی است

به خدا گر به محشرکبری است