چون شوی نیست سوی حق پویی

تا بوی هست راه دق جویی

زنگی زشت در بلا جویی

خوش دلی یافت در سیه رویی

تا در این خطّهٔ تکاپویی

یا همه پشت یا همه رویی

چون یکی دانی و یکی گویی

به دو و سه و چهار چون پویی

رنگیرد جهان عشق دویی

چه حدیث است از منی و تویی

چه کنم زحمت تویی و دویی

چون یقین شد که من منم تو تویی

شرع مقلوب را مکان گویی

عرش مقلوب را کجا جویی

قامتت شد دوتا ز بد خویی

که چرا قامت تو یک تویی

متساوی نهاد چون گویی

متفاوت نه سویی از سویی

نشود دل تهی ز پر گویی

پس تو خون را به خون چرا شویی

دم به دم طوف کن به هر کویی

تا ببینی مگر نکورویی

شاخ طوبی است از همه رویی

شهر عیسی است از همه سویی

زشت باشد که در زناشویی

بنده باشی و خواجگی جویی

آخر ای عشق تازه و تویی

گفته زآن نگار برگویی

به خرد راه عشق می‌پوئی

به چراغ آفتاب می‌جوئی

تو هنوز ابجد خرد خوانی

وز معمای عشق می‌گوئی

مرد کامی و عشق می‌ورزی

[...]

وانکه زاده بود به خوش‌خو‌یی

مردنش هست هم به خوش‌رو‌یی

صد جگر پار شده به هر سویی

تا در آمد پی‌یی به پهلو‌یی

حوضهٔ می به گرد هر جویی

مجلسی در میان هر کویی

لیکن این آرزو که می‌گویی

دیریابی و زود می‌جویی

از جوانی بوَد سیه‌مو‌یی

وز سیاهی بود جوان‌رو‌یی