هر که چون کاغذ و قلم باشد

دو زبان و دو روی گاه سخن

همچو کاغذ سیاه کن رویش

چون قلم گردنش به تیغ بزن

بود فرزند بد بود به دو باب

زنده مالت برند و مرده ثواب

جهل باشد عدوت پروردن

از پی رنج دل جگر خوردن

گفت ای عندلیب گلشن کن‌

طوطی خوش نوای نغز سخن

هست این خطه را هوای عفن

ساکنانش شکسته پای و زمن

تا زشیطان خود شوی ایمن

شرع را شحنهٔ ولایت کن

این همه صفدران قلب شکن

سام و دستان و نیرم و قارن

نتوانی زدن زعشق نفس

بسته مانی در این سرای هوس

چون‌کنی یک نظر سوی معدن

خاک گردد به گوهر آبستن

خیر و شر نیست در جهانِ سخن

لقب خیر و شر به توست و به من

قدرتش کرده در جهان سخن

قوّتی را به فعلی آبستن

چون برون تاخت چشمهٔ روشن

حاجتی نایدش به مقرعه زن

گفت عمّر ز پیش من به چه فن

تو بنگریختی بگفتا من

حاضر آنگه شوی که در مأمن

حاضر دل بوی نه حاضر تن

چون ترا کرد حلم او ساکن

از زبان بدان شدی ایمن

کای هم آنِ نو و هم آنِ کُهن

رزق بر تست هرچه خواهی کن

کشف اگر بند گرددت بر تن

کشف را کفش‌ساز و بر سر زن

مغر مال نهان و پهلو زن

پوست چون ستر در کشیده به تن

خویشتن را فرو نه از گردن

تا شوی نازنین هر برزن

گوید آنگاه نفسِ من با من

که چه پوشم بگویمش که کفن

گفت زاهد که نفس من با من

هست روز و شب اندرین مسکن