بوالفرج شرم نامدت که بجهد

به چنین حبس و بندم افکندی

تا من اکنون ز غم همی گریم

تو به شادی ز دور می خندی

شد فراموش کز برای تو باز

[...]

با رفیقان بد چه پیوندی؟

زین حریفان چه طرف بربندی

بر تو بادا که خیره کم خندی

ور بخندد کسی تو نپسندی

او ز بهر کمال بی‌بندی

وز برای جمال خرسندی

او ز خصمان سپر نیفکندی

حلم را کار بست یک چندی

نه ورا بنده‌ای نه در بندی

از دَرِ گریه‌ای چرا خندی

چون جهان مادر و تو فرزندی

گر نه‌ای گبر عقد چون بندی

ملک بگذاشت از خداوندی

جان نگه داشت از خردمندی

گشت بر بوالحسین میمندی

متغیر ز چونی و چندی

که بدین قدر تو ز خرسندی

به امانی بمانده در بندی

چه نکو گفت آن خردمندی

که سخنهای اوست چون پندی

راست گفت این مثل خردمندی

که جهان راست لفظ او پندی

زانکه در بارگاه بی‌بندی

نبود جان و جامه پیوندی

زین دو روزه حیات و پیوندی

به خدای ار تو هیچ بربندی

پس در این چند روزه پیوندی

کُنج محراب و گنج خرسندی

بی‌دل و دین ازین خداوندی

به خدای ار تو هیچ بربندی

من نگویم: به ابر مانندی

که نکو ناید از خردمندی

او همی‌بخشد و همی‌گرید

تو همی‌بخشی و همی‌خندی

کز نسیم خوش رضا بندی

شور و آشوب در من افکندی

سر بلندی ده از خداوندی

همتش را به تاج خرسندی

زنده چون برق میر تا خندی

جان خدائی به از تنومندی