چون برون شد ز جان گوینده

شد به جان فرشتگان زنده

عاشقم بر نجیبک منده

آن اجل غمزه امل خنده

آنکه عاشق کشد بغمزه و ناز

کند از خنده مرده را زنده

آن بت شوخدیده کز رخ اوست

[...]

او در آن لعبتان شکر خنده

و‌آن‌همه پیش او پرستنده

بامداد‌ان دو شیر غرنده

خورشی در شکم نیاکنده

راح گلگون چو گلشکر خنده

پخته گشته در آتش زنده

ای دل و جان بیاد تو زنده

همه فانی تو حیّ پاینده

ای ز نعت صفات لم یزلت

فکر انسان سپر بیفکنده

اعتقادات اهل باطل را

[...]

زد چو طوطی یکی شکرخنده

گفت: ذوقت مزید و پاینده

بن و بیخ خیال برکنده

گشته آزاد و هم چنان بنده

بود نزدیک شیخ سوزنده

منقلی پر ز آتش آکنده

خواجه با بندهٔ پری رخسار

چون در آمد به بازی و خنده

نه عجب کاو چو خواجه حکم کند

واین کشد بار ناز چون بنده

صلح با جنگ و گریه با خنده

گه بترتیب و گه پراکنده

سخنش مرده را کند زنده

چند روزه نه بلکه پاینده

من ز مرده برون کنم زنده

کنم از عین گریه صد خنده

تو یقین خواجه‌ای و من بنده

بلک جانی و از توام زنده

دل پژمرده را کند زنده

بخشدت جان پاک پاینده

مردگان را به دم کنم زنده

سرکشان را ز جان و دل بنده

دل‌مرده ز نور او زنده

گشته زو شاه و هر کمین بنده

گه کند مرده گه کند زنده

گه کند شاه و گه کند بنده

هر که‌را او کشد کند زنده

شود اطلس به امر او ژنده

مرده بودم ز تو شدم زنده

تو شهنشاهی و منم بنده