در بیابان غفلتند همه

مرگ همچون شبان و خلق رمه

گه چو قوّال کرده از نغمه

متفرّق حروفم از زخمه

قابل نور امر شد به همه

درخور خود نه درخور کلمه

تا بُده ساعتی شبانِ رمه

چون برآری عصا به روی همه

گرگ چون خورد گوسفند همه

چه بُوَد سود از کلاب رمه

صدر عالم، بهاء دین نعمه

زادک الله رائع النّعمه

ظلمتی دید عیش تو، لیکن

بیدالله تنجلی الظّلمه

در دل از درد چون زنی آتش؟

[...]

شیر پاسان پاسگاه رمه

لاف شیر‌ی ازو زدند همه

زن و فرزند و ملک و مال همه

بر من ایمن‌تر از شبان و رمه

تا چنان شد که خان و مان و رمه

به سوی خیر بازگشت همه

چه عجب گر به گوش جان همه

آید از سر غیب این کلمه

در شناعت درآمدند همه

آن مریدان بی‌خبر چو رمه

شاه باشد شبان و خلق همه

رمه و گرگ آن رمه ظلمه

گر تأمل کنی درین کلمه

بنگری حال حرفهاش همه

آنچه حاضر ز گله بود و رمه

کشت و پخت و کشید پیش همه

رمه ماییم و او شبان رمه

در بد و نیک پاسبان همه

شاه عالم پناه اسماعیل

که جهان ملک اوست یک قلمه

روز جولان ز اسب زیر آورد

شهسواران و صاحبان رمه

سفله را هم پیاده کرد کنون

[...]

ملک معنی از آن تست همه

این قلم زو تو راست یک کلمه

آهوان رام او شدند همه

او شبان گشت و آن گروه رمه

پدران و برادران و همه

راعی خلق و خلقشان چو رمه

لیکن آن کهنه خادم ظلمه

می‌رساندی به موش‌ها صدمه